- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Öteki, engelli, sakat, özürlü vb. sıfatlar yakıştırılan ve aslında bana göre hiç bir tanıma sığmayan, biraz eksik, biraz yarım, biraz yoksun ve çokca da yaşanmamış hayatlar...
Nereden aklıma geldi bunları yazmak belki en son okuduğum bir şiirden, belki en son izlediğim bir filmden ve belki de içinde bulunduğum coşkulu, heyecanlı, karamsar, hüzünlü ama umutlu kısacası garip ruh halimden...
“Her şeyden biraz kalır” diyor birileri çoğunluk haklıdır..
kavanozda biraz kahve..
kutuda biraz ekmek..
insanda biraz acı….“
İşte engellilik en çok bu şiirin dizelerinde saklı. Bu yarım kalmışlık, bu eksiklik bu azla yetinmezlik hali daha güzel nasıl açıklanabilir ki? Yetinmek, kabullenmek, alışmak aslında çaresizliğin üstünü örten bir kılıftan başka bir şey değildir. Sen hiç, umutlarını bir yorgan misali çektin mi üstüne? Soğuğun içini titrettiği uzun ve karanlık gecelerde, umut yorganına sarılıp ısıttın mı yüreğini? İşte ancak o zaman anlayabilirsin yazdıklarımı...
Yarım kalmış hayatlar... Bir hayatın yarım kalmışlığından kastım ömrü erken nihayet bulmak değildir ki. Ömür denilen zaman kavramı sadece gerçekten yaşamı tüm iliklerine kadar hissettiğin zaman dilimleridir oysa...ben ne yapayım 60 yıllık ömrüm olmuş insan gibi yaşayamadıktan sonra? Hayatım, hayatımı yaşanılır kılınan anların azlığıyla dolacaksa yok istemiyorum ömrüm en fazla 50 yıl olsun ama yaşadığım yıllarla dolu olsun. Yaşamak, yaşlanmak olmamalı!!! Yaşamak, yaşama sevincinin tüm engellenmiş hücrelerini doldurmuş şekliyle tutunmak olmalı hayata...
Ve aslında öteki hep eksiktir. Her ne kadar ötekileştirenin merhametine sığınmayacak kadar güçlü, çoğunluğun yardım ve desteğini geri çevirecek kadar gururlu, eksikliğini kabul edecek kadar mağrur, yarım kalmışlığının ağırlığını unutacak kadar umutlu olsa da kabul etmesi gerekenin bu eksik kalmış, yarım bırakılmış yanlarının tamamlanmasına duyduğu elzem ihtiyaçlarının bir şekilde duyumsanmasını istemesinde saklıdır. Gerçekliğini her ne şekilde gizlemeye çalışsa da ötekilerin gözle görebileceği kadar alenidir oysa tüm gereksinimleri ama nedense bunu çoğunluk görmezden gelmeyi, bilmezden geçmeyi tercih eder...
Yazar değilim o yüzden duygularımı ve düşüncelerimi yazıya dökerken oldukça zorlanıyorum. Yazdıklarım yazamadıklarımın milyonda biridir. Demek istediğim o kadar açık ve net ki ah bir de doğru ifadeleri bulabilsem..
Engelliysen, hayattan engellenmenin eksikliği sarar her bir yanını. Kaçışın, kurtuluşun yoktur. Tıpkı kavanozda az kalmış biraz kahve, biraz ekmek, biraz tuz misali tamamlanmayı beklersin. Yaşanmamışlılığın, yaşanmışlığa dönüşümü için herkesden daha çok ihtiyaç duyarsın ilgiye, sevgiye, şefkate..
Hayatını engelsizce sürdürebilmeleri için engelli bireylerin sağlıklı bireylerden daha çok maddi kaynaklara ihtiyaç duyduğu nasıl herkesin kabullendiği bir gerçekse olayın manevi boyutu daha büyük bir anlam taşır. Bu yarım kalmış hayatın, ertelenmiş hayallerin, yarına çıkma endişelerinin sevgiyle, umutla, inançla aşılabileceği bir varsayım olmanın çok ötesinde gerçek hayatın karmaşasında hep bir yaşama gayesi ardına sığınmış, kendi yaşam alanı dışında olan azınlığın gerçekte ihtiyaç duyabildiği duyguların gözardı edildiği gerçeğini kim inkar edebilir ki?
Sevişmenin bile tabusunu yıkamayan engelsizlerin dünyasında, cinselliğin salt kendileri için olduğu kadar engelliler içinde yoksayılamayacak bir ihtiyaç olduğunu varsaymamaları bir tesadüf olabilir mi?
Aşk'ın, sevginin, sevdanın sadece kendilerine has duygular olduğunu savunan, engelli bireylerin ancak yaşayabilmelerini mümkün kılan sağlık koşullarının iyileştirilmesi kadar insana en çok yakışan duyguların karşılanmasında bin kat daha ihtiyaçları olduğu neden akıllarına gelmez ki???
Şimdi kimseden sevgi, şefkat ve samimiyet istediğini belirtmeyen/belirtemeyen engelliler adına, onların unutulmaya yüztutmuş tabularının yıkılmasındaki en büyük engelin kendilerinden çok toplumun önyargıları ve engellilere at gözlükleriyle bakış açılarında, bilinçaltında yatan suçluluk ve inkar yoluyla dışlamaya çalıştıkları sentezini açıklamaya çalışırken aslında demek istediğim/istediklerimin yine bu coğrafyada yaşamanın sadece nefes alıp vermek olduğunu düşünenlerin olduğu bir ülkede çoğunluğun azınlığın duygularınında eksik kalmışlığına biraz daha cömert davranmasını istiyorum...
Cesaretin yoksa esaretin pençesine düşersin! Nasıl ki ötekilerin yüreklendirilmeye, desteklenmeye, sevilmeye, kollanmaya, şefkatle kuşatılmaya ihtiyaçları varsa her şeyden biraz yarım kalmış hayatların işte tüm bu duygulara biraz daha çok ihtiyacı vardır...
Gel, yaralarımı sar, umutlarımı geri ver demiyorum elbette zaten böyle bir şey mümkün değil ama yarım kalmışlığımı gör, eksikliğimi bil, yoksunluğumu hisset diyorum tüm engelliler adına. Yoksulluğuma çare olamadıysan bile tamamlanmışlığıma sebep olabilirsin diyorum...
Nereden aklıma geldi bunları yazmak belki en son okuduğum bir şiirden, belki en son izlediğim bir filmden ve belki de içinde bulunduğum coşkulu, heyecanlı, karamsar, hüzünlü ama umutlu kısacası garip ruh halimden...
“Her şeyden biraz kalır” diyor birileri çoğunluk haklıdır..
kavanozda biraz kahve..
kutuda biraz ekmek..
insanda biraz acı….“
İşte engellilik en çok bu şiirin dizelerinde saklı. Bu yarım kalmışlık, bu eksiklik bu azla yetinmezlik hali daha güzel nasıl açıklanabilir ki? Yetinmek, kabullenmek, alışmak aslında çaresizliğin üstünü örten bir kılıftan başka bir şey değildir. Sen hiç, umutlarını bir yorgan misali çektin mi üstüne? Soğuğun içini titrettiği uzun ve karanlık gecelerde, umut yorganına sarılıp ısıttın mı yüreğini? İşte ancak o zaman anlayabilirsin yazdıklarımı...
Yarım kalmış hayatlar... Bir hayatın yarım kalmışlığından kastım ömrü erken nihayet bulmak değildir ki. Ömür denilen zaman kavramı sadece gerçekten yaşamı tüm iliklerine kadar hissettiğin zaman dilimleridir oysa...ben ne yapayım 60 yıllık ömrüm olmuş insan gibi yaşayamadıktan sonra? Hayatım, hayatımı yaşanılır kılınan anların azlığıyla dolacaksa yok istemiyorum ömrüm en fazla 50 yıl olsun ama yaşadığım yıllarla dolu olsun. Yaşamak, yaşlanmak olmamalı!!! Yaşamak, yaşama sevincinin tüm engellenmiş hücrelerini doldurmuş şekliyle tutunmak olmalı hayata...
Ve aslında öteki hep eksiktir. Her ne kadar ötekileştirenin merhametine sığınmayacak kadar güçlü, çoğunluğun yardım ve desteğini geri çevirecek kadar gururlu, eksikliğini kabul edecek kadar mağrur, yarım kalmışlığının ağırlığını unutacak kadar umutlu olsa da kabul etmesi gerekenin bu eksik kalmış, yarım bırakılmış yanlarının tamamlanmasına duyduğu elzem ihtiyaçlarının bir şekilde duyumsanmasını istemesinde saklıdır. Gerçekliğini her ne şekilde gizlemeye çalışsa da ötekilerin gözle görebileceği kadar alenidir oysa tüm gereksinimleri ama nedense bunu çoğunluk görmezden gelmeyi, bilmezden geçmeyi tercih eder...
Yazar değilim o yüzden duygularımı ve düşüncelerimi yazıya dökerken oldukça zorlanıyorum. Yazdıklarım yazamadıklarımın milyonda biridir. Demek istediğim o kadar açık ve net ki ah bir de doğru ifadeleri bulabilsem..
Engelliysen, hayattan engellenmenin eksikliği sarar her bir yanını. Kaçışın, kurtuluşun yoktur. Tıpkı kavanozda az kalmış biraz kahve, biraz ekmek, biraz tuz misali tamamlanmayı beklersin. Yaşanmamışlılığın, yaşanmışlığa dönüşümü için herkesden daha çok ihtiyaç duyarsın ilgiye, sevgiye, şefkate..
Hayatını engelsizce sürdürebilmeleri için engelli bireylerin sağlıklı bireylerden daha çok maddi kaynaklara ihtiyaç duyduğu nasıl herkesin kabullendiği bir gerçekse olayın manevi boyutu daha büyük bir anlam taşır. Bu yarım kalmış hayatın, ertelenmiş hayallerin, yarına çıkma endişelerinin sevgiyle, umutla, inançla aşılabileceği bir varsayım olmanın çok ötesinde gerçek hayatın karmaşasında hep bir yaşama gayesi ardına sığınmış, kendi yaşam alanı dışında olan azınlığın gerçekte ihtiyaç duyabildiği duyguların gözardı edildiği gerçeğini kim inkar edebilir ki?
Sevişmenin bile tabusunu yıkamayan engelsizlerin dünyasında, cinselliğin salt kendileri için olduğu kadar engelliler içinde yoksayılamayacak bir ihtiyaç olduğunu varsaymamaları bir tesadüf olabilir mi?
Aşk'ın, sevginin, sevdanın sadece kendilerine has duygular olduğunu savunan, engelli bireylerin ancak yaşayabilmelerini mümkün kılan sağlık koşullarının iyileştirilmesi kadar insana en çok yakışan duyguların karşılanmasında bin kat daha ihtiyaçları olduğu neden akıllarına gelmez ki???
Şimdi kimseden sevgi, şefkat ve samimiyet istediğini belirtmeyen/belirtemeyen engelliler adına, onların unutulmaya yüztutmuş tabularının yıkılmasındaki en büyük engelin kendilerinden çok toplumun önyargıları ve engellilere at gözlükleriyle bakış açılarında, bilinçaltında yatan suçluluk ve inkar yoluyla dışlamaya çalıştıkları sentezini açıklamaya çalışırken aslında demek istediğim/istediklerimin yine bu coğrafyada yaşamanın sadece nefes alıp vermek olduğunu düşünenlerin olduğu bir ülkede çoğunluğun azınlığın duygularınında eksik kalmışlığına biraz daha cömert davranmasını istiyorum...
Cesaretin yoksa esaretin pençesine düşersin! Nasıl ki ötekilerin yüreklendirilmeye, desteklenmeye, sevilmeye, kollanmaya, şefkatle kuşatılmaya ihtiyaçları varsa her şeyden biraz yarım kalmış hayatların işte tüm bu duygulara biraz daha çok ihtiyacı vardır...
Gel, yaralarımı sar, umutlarımı geri ver demiyorum elbette zaten böyle bir şey mümkün değil ama yarım kalmışlığımı gör, eksikliğimi bil, yoksunluğumu hisset diyorum tüm engelliler adına. Yoksulluğuma çare olamadıysan bile tamamlanmışlığıma sebep olabilirsin diyorum...
Yoksa bende biliyorum gölgemi ardımda bırakıp güneşe doğru yürümeyi ama arada güneş tutulması yaşıyorum dostum...