Yaralı kuşlarda uçar sonunda...

Hayatta yapmaktan en çok hoşlandığım şeylerden biride koşmaktı tıpkı yürümek gibi, dans etmek gibi, tenis oynamak gibi nerede bedensel efor gerektiren bir spor türü varsa ki özellikle bacak kaslarının gücü, bedensel hareketlerin hızıyla doğru orantılı yapabildiğim her spor eğlenceydi benim için...hatta olimpik havuzlarda yüzmek gibi...

Gecenin bir vakti, uykunun en ağır seyrinde korkunç bir gürültü...önce ne olduğunu anlayamamıştım bile tek algıladığım zifiri karanlıktaki çığlıklar ve gittikçe azalan insan sesleri...belimden aşağısı yoktu yada duyduğum acıdan hissizleşmişti... o an için bulunduğum yerden çıkarılmak için bacaklarımın kesilmesine bile razıydım...nefesimi tutmak işe yaramıyordu ölmek kolay değil ölemiyor, hareket edemiyor, düşünemiyor, bağıramıyordum sesim kayboluyordu beton yığınlarının arasında... saatler geçtikçe halisünasyonlar görmeye başladım...bir ara sanki cenneti gördüm sonra uyandım yine gürültüler ve bir hastane odasında kendime geldim...ne geliş ama???

Aylar süren tedavilerin ardından, bin parçaya ayrılan kemiklerimin kaynamasıyla birlikte ilk adımı attığım günü sanırım hayatım boyunca unutmam mümkün olmayacak...işte yeniden dünyaya gelmek böyle bir şey demiştim...yatağımdan lavaboya gidip gelmek saatler sürse de bana mutluluk veriyordu birde ağrılarım olmasa? İnsan zamanla her şeye alışıyor ne kadar engellenirse engellensin! hayata geri döndüğüm için şanslıyım aslında... zamanla çok daha iyi olacağıma olan inancımı kaybettiğim günlerde oldu elbette hatta isyandan yaradanıma karşı bile gelmişliğim olmuştur...

Ama öyle, ama böyle kırılan kanatlarımı onardım sonunda eskisi gibi olmasa da bu kadarıyla da yaşamaya çalışıyorum ve çok mutluyum hatta bazen bulutların üstünde uçarcasına heyecanlıyım...günün birinde bu siteye üye olacağımı ve hayatımdan kesitler yazacağımı söyleseler mümkünü yok inanmazdım ama hayat çok güzel öğretiyor insana acılarıyla da olsa yaşama sevincini kaybetmemesini...koşmaktan vazgeçeli yıllar oldu, yavaşta olsa yürümeye razıyım artık danstan, tenisten, sporun her türlüsünden vazgeçtim ayakta durabileyim yeter de artar bana

Yine ne güzel anlatmissin kendini duygularini yasadiklarini kim derdini birgün yarali bir kus uçup gelip bizim gönlümüze konacak harikadin ceylanim eline yüreğine saglik

James Allen, “Doymak bilmeyen fakirdir; elindekiyle yetinen zengindir” elindekini paylaşan daha da zengindir.” Demiş.

Bu sözden yola çıkarak, çağımız insanının mutluluğu arayışına, oradan engellilik olgusuna bir yığın felsefi söylem edilebilir. Elbette niyetim gecenin bu vakti felsefe yapmak değil. İnsanın kendi gerçeğini kabullenmesi mutluluk için en geçer akçedir. Ama tabi bu gerçeği kabullenmek öyle çokta kolay değil.

Hani Ceylan koşmak dedi ya, çoğu insan için sıradan olan bu eylem benim içinde ulaşılması çok uzak bir memleket gibi. Bilmem daha önce anlattım mı. Ben ilkokulu bitirene kadar zorda olsa yürüyebiliyordum. Sonrasında vücut ağırlaşınca yürüyemez oldum. Çoğu kişi için saçma gelse de “insanların yürürken zorlanıp zorlanmadıklarını” merak ederim. Hatta bu saçma soruyu yakın arkadaşlarıma sormuşluğum bile var. Böylede bir manyak adamım ben yani .

İnsan ne düşünürse düşünde onu görür derler ya. O sebepten olsa belki yüzlerce kez rüyamda kendimi koşarken gördüm. Ve kendimi koşarken gördüğüm rüyaların bila istisnasız hepsinde bir yandan koşuyor bir yandan da “ulan koşmak insanı hiçte zorlamıyormuş” diyorum. Rüyadan uyanınca içimde garip bir huzur hissederim. Gerçekleşmeyeceğini bilsem de öyle hissediyorum. (konunun gidişatı pskopata bağlanacak gibi toparlayayım.) Yürümeyi, koşmayı, dans etmeyi istemek hepside insanı şeyler. Bu tür istekler, arzular bastırılamaz bence. Burada mesele bu duyguları hepten yok etmek değil de kontrol altında tutmak bence.

Konuyu dağıttım. Toparlayabildim mi ondanda tam emin değilim. İdare moduna geçiniz.

Toparlamaya çalışma bırak dağınık kalsın cesur yüreklim

'' Çoğu kişi için saçma gelse de “insanların yürürken zorlanıp zorlanmadıklarını” merak ederim. Hatta bu saçma soruyu yakın arkadaşlarıma sormuşluğum bile var. Böylede bir manyak adamım ben yani. '' işte bu benim abim böyle de şeker bi adam bu kadar samimi, bu kadar doğrucu, bu kadar içten.

İnsan yaşayamadığı şeyleri bilinçaltına itiyor farkında olmadan tıpkı senin rüyalarında koşman gibi bende yılardır rüyalarımda koşuyorum, zıplıyorum, yüzüyorum ve uyandığımda aynı duygu kaplıyor içimi Derin bir huzur, mutluluk ve hayalle gerçek arası bir uyanış...olsun ne yapalım hayat böyle de güzel en azından yüreklerimizle koşuyoruz değil mi?

Bu sitede, bu sayfalarda bazen öyle paylaşımlar okuyorum ki kendi dünyamın gizli kapıları birer birer sihirli dokunuşla açılıyor sanki elimde olmadan...yıllardır çalıştığım bankadaki en yakın arkadaşlarım bile bilmez engellenişimin sebebini zaten sormazlarda hoş böylesi çok daha iyi...Engelliler.gen.tr nin büyüsünü hala çözebilmiş değilim nasıl oluyor da arada bir de olsa kendi kalbimin derinliklerinde yatan acılarımı, özlemlerimi, yitirdiklerimi yazabiliyorum???

Hayat paylaşınca güzel ve paylaşıldıkça azalıyor yaşanmışlıkların yada yaşanamayacak olan tüm hayallerin acısı hafifliyor sanki...

Neyse işte tüm bunlar için ve her şey için iyi ki varsın Halil YILMAZ...