- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Yeni Bir Sabah
İşte yine bir sabah.Dünkü sabahın,ondan önceki günkü sabahın ve yarınki sabahın da bende uyandırdığı engellilik duygusuyla uyandım yine.Uyanır uyanmaz güneş ışıkları odama vurduğunu,yeni bir günün başladığını görürken emin olun engelli olduğumu hatırlamak istemezdim.Ama yapamıyorum,çünkü uyanan her normal insan gibi ya esnemek yada uyanış gerilmesi yapmak istiyorum ama olmuyor yataktan kalkmak istiyorum oda olmuyor,çünkü ben beynime her istediğim zaman hüküm edemiyorum.Gene bırakıyorum kendimi,çabalamıyorum.Sabahlar bana bunu öğrettiği için sabahlardan korkuyorum.Erken kalktığı için hep şikayet edenlerden olsaydım ama kalkabilseydım bende.
Birazdan annem yada ablam gelir olduğum yerden güç bela kaldırırlar beni.Allahtan çok kilolu değilim yoksa canları çıkardı.Sonra kahvaltı getirirler,yedirirler.Ben her istediğimde konuşamadığım için çoğu zaman anneme '' Yumurta istemiyorum anne.'' diyemedim.Yada çay ağzımı yakmadı çünkü duyularım genelde bağımsızdırlar.
Okula gideceği için süslenen ablama hiç '' Bugün çok güzel olmuşsun.'' diyemedim daha cümleye başlamadan cümlemi unuttuğum için.Babam beni hiç sevmiyor.Benim ona yük olduğumu düşünüyor.Bunu dile getirmedi ama bazı şeyler dile dökülmeden de anlaşılır ya tam da ondan.Beni okula,işe veya herhangi birşeye göndermedi.Ağzım dönmez konuşamam,elim tutmaz yazamam.Ama içimden konuşurum baba.Baba sen beni neden sevmedin ki ? Sen değil miydin annemin bana hamile olduğunu duyunca kıyameti koparan,sen değil miydin oğlun olcağını duyunca kurban kestiren.Ne değişti baba ? Ben sana neden yük oldum ben mi istedim böyle olmayı baba.Baba ben sana yaratandan bir imtihandım sen bunu anlamadın.Anlama baba.
Kahvaltıdan sonra tekerlekli sandalyeyle oturma odasına geçeriz.Televizyon açıp kumandayı kanepeye bırakan ablam okuluna gider.Beni ne kadar imrendirdiğini,içime acı,keskin bir acıyı bıraktığını bilmez ve gider.Bende hiç birşey anlamadığım televizyona bakar bakar dururum bütün gün.Annem gelir kanalı değiştirir.Komşular gelir muhabbetler,kahkahalar.Benden korkarlar onlar.Ben uygunsuz hareketler yaparım da bazen.Mesela ayağa kalkarım birdaha da inatla oturmam,bağrırım,inlerim.Onlar korkar.Bana yan yan bakarlar.Bu bakışların,bu tavırların bende oluşturduğu duygular çocukluktan kalmadır.Önyargılı,acımasız ve Allah'ın onlara vermiş olduğu en büyük nimet olan beyinleriyle beni dışlarlar.Çünkü onların kendileri,çocukları öyle değildir.O beynini kullananlar bilirler mi bazen kolunu bile kaldıramamayı,bilirler mi anneleri yanlarında ağlarken 'Ağlama anne.' diyememeyi.Bisiklet sürememeyi,sokakta maç eden çocukların arasına karışamamayı bilirler mi ? Otobüste engelli olanlara nasıl bakış attıklarını bilirler mi? Hadi beni anlamazlar,ya kendilerine verilenleri anlayabilirler mi ? Aklı yerinde diye oturup düşünür mü napmalıyım,şükreder mi ? Düşünmezler,hatta belkide bigün benim gibi olabileceğini asla düşünmez.Asıl engelliler akıl sağlığı yerinde olup onu kullanmayanlar.
Akşam olur babam işten gelir.Yorgunluktan ölür.Keşke işten gelseydim,yorgunluktan ölseydim.
Ben zihinsel engelliyim.Ama umutluyum biliyor musunuz.Çünkü ben bana verilen bu kaderi isyan etmeden yaşamaya devam etmek zorundayım.Yardımlarınıza ve desteklerinize sonsuz ihtiyacım olduğunu bilmenizi istiyorum.Lütfen bana el uzatın.Çünkü daha 19 yaşındayım ve ömrüm böyle geçmez,bu monoton günlerime dayanamam.Desteklerinizi dört gözle bekliyorum.
Seda Kasalar
Herkese merhaba.Ben Seda Kasalar.20 yaşındayım.Göçmenim ama İstanbul'da yaşıyorum.Öğrenciyim.Bu yarışmayı gördüğümde şansımı denemek istedim.Küçüklüğümden beri yazmayı çok ama çok severim.Kalemim kuvvetlidir
Engelliler için yaptıklarınıza baktım,bunlar için sizleri önce haddim olmayarak tebrik ederim.Sonrada tüm engelli kardeşlerim adına size teşekkür ederim.Ben engelli değilim,ama engelli insanları gözlemliyorum ve çok şükür onlara karşı merhametim yardımseverliğim var.İnşallah onlara yardım edebilceğim günlerde gelir demek istiyorum.Teşekkürler
İşte yine bir sabah.Dünkü sabahın,ondan önceki günkü sabahın ve yarınki sabahın da bende uyandırdığı engellilik duygusuyla uyandım yine.Uyanır uyanmaz güneş ışıkları odama vurduğunu,yeni bir günün başladığını görürken emin olun engelli olduğumu hatırlamak istemezdim.Ama yapamıyorum,çünkü uyanan her normal insan gibi ya esnemek yada uyanış gerilmesi yapmak istiyorum ama olmuyor yataktan kalkmak istiyorum oda olmuyor,çünkü ben beynime her istediğim zaman hüküm edemiyorum.Gene bırakıyorum kendimi,çabalamıyorum.Sabahlar bana bunu öğrettiği için sabahlardan korkuyorum.Erken kalktığı için hep şikayet edenlerden olsaydım ama kalkabilseydım bende.
Birazdan annem yada ablam gelir olduğum yerden güç bela kaldırırlar beni.Allahtan çok kilolu değilim yoksa canları çıkardı.Sonra kahvaltı getirirler,yedirirler.Ben her istediğimde konuşamadığım için çoğu zaman anneme '' Yumurta istemiyorum anne.'' diyemedim.Yada çay ağzımı yakmadı çünkü duyularım genelde bağımsızdırlar.
Okula gideceği için süslenen ablama hiç '' Bugün çok güzel olmuşsun.'' diyemedim daha cümleye başlamadan cümlemi unuttuğum için.Babam beni hiç sevmiyor.Benim ona yük olduğumu düşünüyor.Bunu dile getirmedi ama bazı şeyler dile dökülmeden de anlaşılır ya tam da ondan.Beni okula,işe veya herhangi birşeye göndermedi.Ağzım dönmez konuşamam,elim tutmaz yazamam.Ama içimden konuşurum baba.Baba sen beni neden sevmedin ki ? Sen değil miydin annemin bana hamile olduğunu duyunca kıyameti koparan,sen değil miydin oğlun olcağını duyunca kurban kestiren.Ne değişti baba ? Ben sana neden yük oldum ben mi istedim böyle olmayı baba.Baba ben sana yaratandan bir imtihandım sen bunu anlamadın.Anlama baba.
Kahvaltıdan sonra tekerlekli sandalyeyle oturma odasına geçeriz.Televizyon açıp kumandayı kanepeye bırakan ablam okuluna gider.Beni ne kadar imrendirdiğini,içime acı,keskin bir acıyı bıraktığını bilmez ve gider.Bende hiç birşey anlamadığım televizyona bakar bakar dururum bütün gün.Annem gelir kanalı değiştirir.Komşular gelir muhabbetler,kahkahalar.Benden korkarlar onlar.Ben uygunsuz hareketler yaparım da bazen.Mesela ayağa kalkarım birdaha da inatla oturmam,bağrırım,inlerim.Onlar korkar.Bana yan yan bakarlar.Bu bakışların,bu tavırların bende oluşturduğu duygular çocukluktan kalmadır.Önyargılı,acımasız ve Allah'ın onlara vermiş olduğu en büyük nimet olan beyinleriyle beni dışlarlar.Çünkü onların kendileri,çocukları öyle değildir.O beynini kullananlar bilirler mi bazen kolunu bile kaldıramamayı,bilirler mi anneleri yanlarında ağlarken 'Ağlama anne.' diyememeyi.Bisiklet sürememeyi,sokakta maç eden çocukların arasına karışamamayı bilirler mi ? Otobüste engelli olanlara nasıl bakış attıklarını bilirler mi? Hadi beni anlamazlar,ya kendilerine verilenleri anlayabilirler mi ? Aklı yerinde diye oturup düşünür mü napmalıyım,şükreder mi ? Düşünmezler,hatta belkide bigün benim gibi olabileceğini asla düşünmez.Asıl engelliler akıl sağlığı yerinde olup onu kullanmayanlar.
Akşam olur babam işten gelir.Yorgunluktan ölür.Keşke işten gelseydim,yorgunluktan ölseydim.
Ben zihinsel engelliyim.Ama umutluyum biliyor musunuz.Çünkü ben bana verilen bu kaderi isyan etmeden yaşamaya devam etmek zorundayım.Yardımlarınıza ve desteklerinize sonsuz ihtiyacım olduğunu bilmenizi istiyorum.Lütfen bana el uzatın.Çünkü daha 19 yaşındayım ve ömrüm böyle geçmez,bu monoton günlerime dayanamam.Desteklerinizi dört gözle bekliyorum.
Seda Kasalar
Herkese merhaba.Ben Seda Kasalar.20 yaşındayım.Göçmenim ama İstanbul'da yaşıyorum.Öğrenciyim.Bu yarışmayı gördüğümde şansımı denemek istedim.Küçüklüğümden beri yazmayı çok ama çok severim.Kalemim kuvvetlidir
Engelliler için yaptıklarınıza baktım,bunlar için sizleri önce haddim olmayarak tebrik ederim.Sonrada tüm engelli kardeşlerim adına size teşekkür ederim.Ben engelli değilim,ama engelli insanları gözlemliyorum ve çok şükür onlara karşı merhametim yardımseverliğim var.İnşallah onlara yardım edebilceğim günlerde gelir demek istiyorum.Teşekkürler