F
Fırtına
Guest
Bir Kadın ve Bir Adam!
''Bana öyle bakma, anlayacaklar’’ Anlasınlar diye geçirdi içinden kadın, anlasınlar da ne olacaksa olsun! Olsun da görelim dünya kaç bucak, kaç kaçak var aramızda... Adam sessizce kadının elini tuttu ''Bu bizim ilk şarkımız olsun’’ dedi.
''Olsun’’ dedi kadın.
Olsun bu bizim ilk şarkımız olsun, daha ne olsun. Sigarasını yaktı adam, derin bir nefes aldı.
''Niye yapıyorsun bana bunu’’ diye sordu kadına. Kadın belli belirsiz bir ifadeyle, bilmem der gibi yüzünü buruşturdu. Niye yaptığını kendi de bilmiyordu. Yapıyordu, gelecek pişmanlık öykülerini de kendine özne ediniyordu. Yapıyordu ama güvenmiyordu. Ne kendine ne de ''Öyle bakan adama’’
Birazdan okuyacağınız öykü, ''Ateş’’ ve ''Su’’ olmanın getirdiği zorlukla beraber tutkunun öyküsüdür.
Olanaksızın küçük zaman dilimi içinde olanaklıya dönüşme heyecanıdır. Melodinin şarkı haline gelmemiş sadece tınılardan oluşmuş ayrıntılarıdır. Heyecanlıdır, tutkuludur ama bir o kadar da merhametsizdir. Acıtır, acıttıkça daha da meraklandırır. Masalardan kaldırır, masalara yumruk vurdurur. Sorumsuzluğun en hayvani yanıyla bir gün sığınacak bir kapı bulamazsam ''Ona giderim’’ ’in güvenirliğidir. Uzun karanlık bir sokakta bazen de can teslim etmektedir. Can teslim edip öylece kendine ihanetin en teslim olmuş halidir.
Kadın kalabalık bir kaldırımda uzun uzun adımlarla yürürken birden durdu tam da o anda sanki birileri kulağına bir şey fısıldadı. Fısıldadığını da kendinden başka sadece biri daha duydu... Su, kendine kendine hayatın getirdiklerini kendi istedikleri ile birleştirmiş sonra da elleriyle yoğurup ortaya bir tutam yaşam çıkarmış bir kadın.
Ateş; kendinden emin, yalın. Hırçın halinin altında bir o kadar da merhamete ve vicdana mahrum kalmış, sıkışmış ve hatta kabul etmese de örselenmiş bir kan. Sesine ses değdiğinde duyduğu en güçlü yaylı bir çalgı aleti gibi kulaklarınızda uğulduyor.
Birbirini tanımamanın sadece heyecanın verdiği hazla yolda yürümek hem de birkaç saat hadi bilemedin gün. Bilmeden kırgınlıklarını, kırılganlıklarını, üzüntünü, sevinicini ve içinde ki o şeyi!
Ateşin gücü, etrafını sarıyordu en önemlisi suyu da kendine yavaş yavaş perçinliyordu. Yan yana geldiklerin de gökyüzünde bir semazen siluetleri gösteriye başlıyordu. Kalp atışlarını ellerinde hissederken, en karanlık odalara gerek kalmadan sokak lambası altında meşk yapmanın tutkusunu yaşıyorlardı. Uzun birkaç soluk alıp vermek gibi bir şeydi yaşadıkları, sadece birkaç uzun soluk. Doğa’nın verdiği başka kanlar ve genler bir arada tutamazdı, ''ATEŞ’’in gözleri ''SU’’yu kendi kaşığında bir çırpıda anlamadan boğdururdu. Su, kendi sonunu bir ''ATEŞ’’ tarafından yazılmasına asla razı gelmeyen, gelse de bir daha o kadar narin akamayan yapıya sahipti.
''Devrik cümleler kurarım ben’’ dedi Su.
Oysaki ATEŞ’İN hayatı devrilmişti. Devrikti gördükleri, beraber bakamazlardı aynı kareye. Haksızlık olurdu olmuşlara, bitmişlere. Tercih meselesi vardı işin içinde, yol ayrımları vardı. Bilinmezle, çok iyi bildiği bir düzen vardı karşı karşıya. Gerçek olanla hayal olanı ayırt edecek kadar yaşanmışlıklar vardı. Korkudan yakasına yapışılmış geceler vardı, sevinçten kahkahaların ortak yayıldığı sokaklar, kaldırımlar, odalar vardı.
Bir diğer yanda bilinmez bir şehir ve şehrin getirdiği yollar vardı. Git-Gel ‘leri çok olan yollar, bir sürü anlayamayacak insan vardı ve anlasalar da asla affetmeyecekler!
Sen yaptığınla kalacaksın, hep;
''Maalesef’’ diye başladığın konu başlıklarından biri haline geleceksin. Ayrışmış, ayrıştırılmış olacaksın! Olacaksın, kabul et, eden bulur diye arkandan bir araba ah alıp, ayağım takılmasın diye başını yerden kaldıramayacaksın!
Kırık bir ihanet öyküsü bu, bir yerlerden bildiğim, duyduğum, tanıdığım. İhanetin en kıdemlisi, kendine yapılmış hali. Bir kadınla, bir adamın bir yolda kendi kendilerini ele verme öyküleri bu. Bir hayat silsilesi içinde biraz geç kalmışlık, biraz vazgeçmişlik tanıdık senaryolarından biri işte! Kendi kendine vazgeçmenin en saçma hali!
Sonra birden yine aynı şarkıyı sil baştan dinleme arzusu. Birilerine itiraf etmenin en ucuz hali, etmesen de, içinde her defasında ismini söylediklerin de bir orakla hançerlenmen.
''Yaşayamayız böyle’’ dedi kadın.
Yaşayamayız, çünkü ben eskisi gibi değilim. Eski heyecanlarım şarkılarla birleşmiyor artık. Uyumadan önce gözlerimden akmıyor pişmanlıklar. Kirpiklerim ihanetten dökülse de bir daha aynı gözbebeklerine sahip olamam!
Ateş;
''Karar vermen lazım’’ dediği gün, her şey bir den aydınlandı. Kadın kalabalık bir kaldırımda uzun uzun adımlarla yürürken bir den durdu tam da o anda sanki birileri kulağına bir şey fısıldadı. Fısıldadığını da kendinden başka sadece biri daha duydu.
Ateş birden bire;
''Yapma’’ dedi.
''Yapma’’
''Yapma’’
Sonra da zaten ''Hiçbir şey’’ yapmadı!
Burcu Altın
''Bana öyle bakma, anlayacaklar’’ Anlasınlar diye geçirdi içinden kadın, anlasınlar da ne olacaksa olsun! Olsun da görelim dünya kaç bucak, kaç kaçak var aramızda... Adam sessizce kadının elini tuttu ''Bu bizim ilk şarkımız olsun’’ dedi.
''Olsun’’ dedi kadın.
Olsun bu bizim ilk şarkımız olsun, daha ne olsun. Sigarasını yaktı adam, derin bir nefes aldı.
''Niye yapıyorsun bana bunu’’ diye sordu kadına. Kadın belli belirsiz bir ifadeyle, bilmem der gibi yüzünü buruşturdu. Niye yaptığını kendi de bilmiyordu. Yapıyordu, gelecek pişmanlık öykülerini de kendine özne ediniyordu. Yapıyordu ama güvenmiyordu. Ne kendine ne de ''Öyle bakan adama’’
Birazdan okuyacağınız öykü, ''Ateş’’ ve ''Su’’ olmanın getirdiği zorlukla beraber tutkunun öyküsüdür.
Olanaksızın küçük zaman dilimi içinde olanaklıya dönüşme heyecanıdır. Melodinin şarkı haline gelmemiş sadece tınılardan oluşmuş ayrıntılarıdır. Heyecanlıdır, tutkuludur ama bir o kadar da merhametsizdir. Acıtır, acıttıkça daha da meraklandırır. Masalardan kaldırır, masalara yumruk vurdurur. Sorumsuzluğun en hayvani yanıyla bir gün sığınacak bir kapı bulamazsam ''Ona giderim’’ ’in güvenirliğidir. Uzun karanlık bir sokakta bazen de can teslim etmektedir. Can teslim edip öylece kendine ihanetin en teslim olmuş halidir.
Kadın kalabalık bir kaldırımda uzun uzun adımlarla yürürken birden durdu tam da o anda sanki birileri kulağına bir şey fısıldadı. Fısıldadığını da kendinden başka sadece biri daha duydu... Su, kendine kendine hayatın getirdiklerini kendi istedikleri ile birleştirmiş sonra da elleriyle yoğurup ortaya bir tutam yaşam çıkarmış bir kadın.
Ateş; kendinden emin, yalın. Hırçın halinin altında bir o kadar da merhamete ve vicdana mahrum kalmış, sıkışmış ve hatta kabul etmese de örselenmiş bir kan. Sesine ses değdiğinde duyduğu en güçlü yaylı bir çalgı aleti gibi kulaklarınızda uğulduyor.
Birbirini tanımamanın sadece heyecanın verdiği hazla yolda yürümek hem de birkaç saat hadi bilemedin gün. Bilmeden kırgınlıklarını, kırılganlıklarını, üzüntünü, sevinicini ve içinde ki o şeyi!
Ateşin gücü, etrafını sarıyordu en önemlisi suyu da kendine yavaş yavaş perçinliyordu. Yan yana geldiklerin de gökyüzünde bir semazen siluetleri gösteriye başlıyordu. Kalp atışlarını ellerinde hissederken, en karanlık odalara gerek kalmadan sokak lambası altında meşk yapmanın tutkusunu yaşıyorlardı. Uzun birkaç soluk alıp vermek gibi bir şeydi yaşadıkları, sadece birkaç uzun soluk. Doğa’nın verdiği başka kanlar ve genler bir arada tutamazdı, ''ATEŞ’’in gözleri ''SU’’yu kendi kaşığında bir çırpıda anlamadan boğdururdu. Su, kendi sonunu bir ''ATEŞ’’ tarafından yazılmasına asla razı gelmeyen, gelse de bir daha o kadar narin akamayan yapıya sahipti.
''Devrik cümleler kurarım ben’’ dedi Su.
Oysaki ATEŞ’İN hayatı devrilmişti. Devrikti gördükleri, beraber bakamazlardı aynı kareye. Haksızlık olurdu olmuşlara, bitmişlere. Tercih meselesi vardı işin içinde, yol ayrımları vardı. Bilinmezle, çok iyi bildiği bir düzen vardı karşı karşıya. Gerçek olanla hayal olanı ayırt edecek kadar yaşanmışlıklar vardı. Korkudan yakasına yapışılmış geceler vardı, sevinçten kahkahaların ortak yayıldığı sokaklar, kaldırımlar, odalar vardı.
Bir diğer yanda bilinmez bir şehir ve şehrin getirdiği yollar vardı. Git-Gel ‘leri çok olan yollar, bir sürü anlayamayacak insan vardı ve anlasalar da asla affetmeyecekler!
Sen yaptığınla kalacaksın, hep;
''Maalesef’’ diye başladığın konu başlıklarından biri haline geleceksin. Ayrışmış, ayrıştırılmış olacaksın! Olacaksın, kabul et, eden bulur diye arkandan bir araba ah alıp, ayağım takılmasın diye başını yerden kaldıramayacaksın!
Kırık bir ihanet öyküsü bu, bir yerlerden bildiğim, duyduğum, tanıdığım. İhanetin en kıdemlisi, kendine yapılmış hali. Bir kadınla, bir adamın bir yolda kendi kendilerini ele verme öyküleri bu. Bir hayat silsilesi içinde biraz geç kalmışlık, biraz vazgeçmişlik tanıdık senaryolarından biri işte! Kendi kendine vazgeçmenin en saçma hali!
Sonra birden yine aynı şarkıyı sil baştan dinleme arzusu. Birilerine itiraf etmenin en ucuz hali, etmesen de, içinde her defasında ismini söylediklerin de bir orakla hançerlenmen.
''Yaşayamayız böyle’’ dedi kadın.
Yaşayamayız, çünkü ben eskisi gibi değilim. Eski heyecanlarım şarkılarla birleşmiyor artık. Uyumadan önce gözlerimden akmıyor pişmanlıklar. Kirpiklerim ihanetten dökülse de bir daha aynı gözbebeklerine sahip olamam!
Ateş;
''Karar vermen lazım’’ dediği gün, her şey bir den aydınlandı. Kadın kalabalık bir kaldırımda uzun uzun adımlarla yürürken bir den durdu tam da o anda sanki birileri kulağına bir şey fısıldadı. Fısıldadığını da kendinden başka sadece biri daha duydu.
Ateş birden bire;
''Yapma’’ dedi.
''Yapma’’
''Yapma’’
Sonra da zaten ''Hiçbir şey’’ yapmadı!
Burcu Altın
