- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 13
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Bir insanın hayata başına gelebilecek en güzel şey evlat sahibi olmak.Ancak istisnalar olsada bir çok ebeveyn bunun farkında.Çok büyük bir mutluluk çok büyük bir haz çocuk sahibi olmak.
Çocuğumuzun doğmasıyla hayallerimiz ümitlerimiz başlıyor onun geleceğine dair.Bir terslik olupta çocuğumuzda bir engel sözkonusu olduğunda dünyanın başımıza yıkıldığını düşünürüz.Hayatan nefret ederiz belkide ama bu çok kısa bir zaman sürer .
Bu kaosu atlattıktan sonra ne yapmalıyım nerelere başvurmalıyım hayata çocuğumu nasıl hazırlamalıyım durumları başlar.
Engelli bir çocuğa anne-baba olmak zor bir görevdir. Bu zor görevde ilk yapacağınız iş çocuğunuzu kabullenmektir. Sizin çocuğunuz sebebi ne olursa olsun farklı özellikleri olan bir çocuktur. Bunu kabullenme noktası anne-baba için ne kadar zor olursa olsun ailenin mutluluğu ve çocuğun sağlıklı yaşaması için oldukça önemlidir.
Çocuğumuzun hayatını asla kısıtlamamalıyız. fiziksel ve sosyal olarak daima onun birşeyler başarabiliceğini çocuğa empoze etmeliyiz.
Eve kapatmadan yanımızda gittiğimiz yerlere götürmeliyiz mesela parka götürüp etrafindekileri tanımasını sağlaya biliriz sorduğu sorulara bıkmadan yanıt vermeliyiz. Zihinsel engelli çocuklarımızın öğrenme yetileri az olduğu için aynı soruyu defalarca sorabilir sabırla davranmalıyız.
Çocuğunuzdan beklentilerinizi özür ve özelliklerine göre ayarlayın. Normal bir çocukla karşılaştırıp aynı görevleri beklemeyiniz.
Çocuğunuzun yapamayacağından fazlasını istemeyiniz.aksi takdirde bu onun kendine güvenini kaybetmesine sebeb olabilir.Özür ve özelliklerine göre bu durumu çok iyi ayarlamalıyız.
Aşırı bir koruma altına almamalıyız aile olarak korumaya kollamaya elbetteki hazırsınızdır .Fakat aşırı korumacı tavır tüm hayatı boyunca onunla olacakmış gibi hissetmesine kendini yaşama hazırlamamasına sebebiyet verebilir.
Öğretilmek istenilen herhangi bir konuda ilk önce aileden birisinin model olması gerekir. Yine yapamıyorsa sözel yardım ve fiziksel yardım yapılmalıdır.
Çocuğunuza tutarlı davranmalısınız. Annenin, çocuğun yapmasına izin vermediği bir davranışa baba da izin vermemelidir. Ayrıca söz verdiğiniz bir şeyi muhakkak yerine getirmelisiniz.
Engelli olan çocuk illaki sizin çocuğunuz olmaya bilir.Bir komşu veya bir akraba çocuğuda olabilir. Yine aynı tutumda acıyarak değil öğretici sevgi dolu yaklaşmalıyız.
Unutmayalımki bu gün yoksa bile ilerleyen dönemlerde bir engelli çocuğa sahip olmamaya garantimizmi var?
Çocuğumuzun doğmasıyla hayallerimiz ümitlerimiz başlıyor onun geleceğine dair.Bir terslik olupta çocuğumuzda bir engel sözkonusu olduğunda dünyanın başımıza yıkıldığını düşünürüz.Hayatan nefret ederiz belkide ama bu çok kısa bir zaman sürer .
Bu kaosu atlattıktan sonra ne yapmalıyım nerelere başvurmalıyım hayata çocuğumu nasıl hazırlamalıyım durumları başlar.
Engelli bir çocuğa anne-baba olmak zor bir görevdir. Bu zor görevde ilk yapacağınız iş çocuğunuzu kabullenmektir. Sizin çocuğunuz sebebi ne olursa olsun farklı özellikleri olan bir çocuktur. Bunu kabullenme noktası anne-baba için ne kadar zor olursa olsun ailenin mutluluğu ve çocuğun sağlıklı yaşaması için oldukça önemlidir.
Çocuğumuzun hayatını asla kısıtlamamalıyız. fiziksel ve sosyal olarak daima onun birşeyler başarabiliceğini çocuğa empoze etmeliyiz.
Eve kapatmadan yanımızda gittiğimiz yerlere götürmeliyiz mesela parka götürüp etrafindekileri tanımasını sağlaya biliriz sorduğu sorulara bıkmadan yanıt vermeliyiz. Zihinsel engelli çocuklarımızın öğrenme yetileri az olduğu için aynı soruyu defalarca sorabilir sabırla davranmalıyız.
Çocuğunuzdan beklentilerinizi özür ve özelliklerine göre ayarlayın. Normal bir çocukla karşılaştırıp aynı görevleri beklemeyiniz.
Çocuğunuzun yapamayacağından fazlasını istemeyiniz.aksi takdirde bu onun kendine güvenini kaybetmesine sebeb olabilir.Özür ve özelliklerine göre bu durumu çok iyi ayarlamalıyız.
Aşırı bir koruma altına almamalıyız aile olarak korumaya kollamaya elbetteki hazırsınızdır .Fakat aşırı korumacı tavır tüm hayatı boyunca onunla olacakmış gibi hissetmesine kendini yaşama hazırlamamasına sebebiyet verebilir.
Öğretilmek istenilen herhangi bir konuda ilk önce aileden birisinin model olması gerekir. Yine yapamıyorsa sözel yardım ve fiziksel yardım yapılmalıdır.
Çocuğunuza tutarlı davranmalısınız. Annenin, çocuğun yapmasına izin vermediği bir davranışa baba da izin vermemelidir. Ayrıca söz verdiğiniz bir şeyi muhakkak yerine getirmelisiniz.
Engelli olan çocuk illaki sizin çocuğunuz olmaya bilir.Bir komşu veya bir akraba çocuğuda olabilir. Yine aynı tutumda acıyarak değil öğretici sevgi dolu yaklaşmalıyız.
Unutmayalımki bu gün yoksa bile ilerleyen dönemlerde bir engelli çocuğa sahip olmamaya garantimizmi var?
