- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 13
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Anneler gününü ilk olarak Anna Jarvis' isimli kişinin annesini kaybetmesiyle vuku buldu. Bu durum karşısında üzüntüsü yemeden içmeden kesilmesine ölmeyi bile düşünmesine sebep olan bir yıkım oldu . 1908 yılında başlattığı anma günü, 1914 yılında onaylandı ve zamanla başka ülkelere de yayıldı.
Ülkemizde ise anneler günü kutlamaları 1955 yılından buyana devam etmektedir.
Asıl değinmek istediğim nokta ise bu kadar önemli varlıklarımız olan annelerimize bir çoğumuz hak ettiği değeri vermiyoruz. Sadece anneler gününü kutlamamız neyi değiştirebiliyorki?
Belki her birimiz defalarca gözyaşı döktürdük annelerimize, bir hiç uğruna bile o güzel yüreği incitmekden çekinmedik bile, belki sonradan pişmanlığını yaşadık ama ne değişti üzmüş ,ağlatmış belkide hırpalamıştık.
Oysa anne olmak yaşamı boyunca çocukları için( çırpınmak, korumak, karşılıksız sevmek, sahiplenmek, mutluluğuyla mutlu olmak değilmidir.) Başka karşılıksız menfaatsiz bir sevgi varmıdır?
En büyük aşklarda bile yaşanan menfaat çatışmaları sadece anne ve çocuk aşkında yoktur. Tabiki anne tarafından yoktur . Malesefki çocuklar için aynı şeyi söyleyemiyeceğim.
Öyle çocuklar görüyor ve okuyoruzki hiç düşünmeden annesine el kaldırıp küfürler sayan ,istediği maddi imkanı almak için türlü entrikalara baş vuran hatta ve hatta annesinin canına kıyan bu durumda
( Anneler günü ha kutlanmış ha kutlanmamış ) ne fark ederki.
Baba çocuk ilişkisinde bile bir köprü olan(ANNE) daima arada kalan ve daima üzülen taraf olmakta. Bu durum hiç bir şekilde değişmiyor yıpranan hep annelerimiz oluyor.
Dünyanın en kutsal varlıkları olan annelerimiz çok daha fazla sevgi ve saygı hak ediyorlar.
