Aile hepimizin yaşantısında büyük rol oynamasına rağmen bazı durumlarda aileden uzaklaşmak isteği zaman zaman hepimizde hasıl olabilmektedir. Bu durumun iyiliği yada kötülüğü yaşanılan aile ortamına göre değişken olsada genel durum itibari ile aile hayattaki en önemli kavramlardan bir tanesidir. Şimdi bu en önemli kavramı biraz irdeleyelim bakalım altından neler çıkacak.
Aslında bu yazımızda engelli bireylerin ailelerine olan bağlılıkları ve ailenin engelli birey'ine yeteri kadar sahip çıkıp çıkmadığı tartışılsın istiyorum. Ne dersiniz bu konu hakkında açık yüreklilikle tartışmaya fikirleri paylaşmaya varmısınız?
Günümüz bütün imkanların bol bol olduğu , en fakir denilenin en çok paraya ihtiyacım var diyenin bile elinde en lüks telefonlari, evlerinde interneti ve tüm teknoloji nimetleri mevcutken , kendi şahsi harcamalarımızdan bir dirhem bile taviz verme gereksinimi duymaz halde yaşarken, bakamıyorum diye maddi gücüm yok diye çocuklarını, yaşlılarını , engellisini devlet korumasına terk eden, yada terk etmeyip hayatı o kişilere zehir eden, azarlayan , hırpalayan,engellisini yaşlısını üzerine bir yük gören aile portreleriyle dolu değilmidir? İstisnalar mutlaka var gerçek anlamda bakamayan kesinlikle var, fakat bir okadarda bakmak zor geldiği için bunu yapanlarında olduğunu hepimiz çok net biliyoruz.
Bukadar vefasız, acımasız ve duyarsız aile kisvesi altındaki insan topluluğunun birde gerçekten her zorluğa rağmen koruyan kollayan gözünden sakınan kesimi varki işte ben onlara saygı ve hayranlıkla bakıyorum. Yapılması gereken tamda bu işte diyorum.
Yazımızın başındada dediğimiz gibi böyle aile tabloları içinde engelliler ne yapar, nasıl yaşar yada ayrılmak istermi?
Aileden ayrı yaşamak engelinin durumuna göre sorun yaşatacağı düşünülünce istemesede buna katlanmak zorunda mı kalır? Yoksa bu eziyeti çekmektense tek başına zorlanmayı seçer?
Sizde günümüzde hala engellisine ve yaşlısına şiddet gösteren onu sindiren ve onu bir yük gören aile bireyleri olduğunu düşünüyormusunuz?
Bu durum sizin başınıza gelseydi tavrınız ne olurdu?
Aslında bu yazımızda engelli bireylerin ailelerine olan bağlılıkları ve ailenin engelli birey'ine yeteri kadar sahip çıkıp çıkmadığı tartışılsın istiyorum. Ne dersiniz bu konu hakkında açık yüreklilikle tartışmaya fikirleri paylaşmaya varmısınız?
Günümüz bütün imkanların bol bol olduğu , en fakir denilenin en çok paraya ihtiyacım var diyenin bile elinde en lüks telefonlari, evlerinde interneti ve tüm teknoloji nimetleri mevcutken , kendi şahsi harcamalarımızdan bir dirhem bile taviz verme gereksinimi duymaz halde yaşarken, bakamıyorum diye maddi gücüm yok diye çocuklarını, yaşlılarını , engellisini devlet korumasına terk eden, yada terk etmeyip hayatı o kişilere zehir eden, azarlayan , hırpalayan,engellisini yaşlısını üzerine bir yük gören aile portreleriyle dolu değilmidir? İstisnalar mutlaka var gerçek anlamda bakamayan kesinlikle var, fakat bir okadarda bakmak zor geldiği için bunu yapanlarında olduğunu hepimiz çok net biliyoruz.
Bukadar vefasız, acımasız ve duyarsız aile kisvesi altındaki insan topluluğunun birde gerçekten her zorluğa rağmen koruyan kollayan gözünden sakınan kesimi varki işte ben onlara saygı ve hayranlıkla bakıyorum. Yapılması gereken tamda bu işte diyorum.
Yazımızın başındada dediğimiz gibi böyle aile tabloları içinde engelliler ne yapar, nasıl yaşar yada ayrılmak istermi?
Aileden ayrı yaşamak engelinin durumuna göre sorun yaşatacağı düşünülünce istemesede buna katlanmak zorunda mı kalır? Yoksa bu eziyeti çekmektense tek başına zorlanmayı seçer?
Sizde günümüzde hala engellisine ve yaşlısına şiddet gösteren onu sindiren ve onu bir yük gören aile bireyleri olduğunu düşünüyormusunuz?
Bu durum sizin başınıza gelseydi tavrınız ne olurdu?
