Biz evde iki engelli, annem ve ben yaşıyoruz. Annem hemipleji (sağ taraf felçli ve konuşamıyor) ve ben omurilik felçlisiyim. Annemin 3 torunu var. Fakat en küçük torununu benimde yiğenim olanı bana göre daha çok seviyor. Ona sorsan ayrım yapmıyor. Adı Dilruba. Henüz 3 yaşında, dilbaz ve çok nazlı. Sıcakkanlı hemen kendisini sevdiriyor.
Gelelim anlatmak istediğime; annem konuşamıyor fakat 4-5 kelime söylüyebiliyor. Annem her sabah kahvaltıdan sonra Dilruba'yı arattırır. Söylüyebildiği o 4-5 kelime ile onunla 5 dakkika konuşur. Telefonu kapattığında annemin gözlerindeki ışıltıyı görmenizi isterdim. Sanki dünya onun olmuş, mutluluğu yüzüne vurmuş oluyor. Bazen morali bozuk olduğu zaman ben anneme şaklabanlık yaparım eğer gene düzelmezse hemen Dilruba'yı arar onunla konuştururum. İnanın morali bir anda düzelir gene gözlerindeki ışıltıyı görebilirsiniz.
Düşünün konuşabildiği 4-5 kelime ile torunu ile iletişim kurmak çabası, gayreti beni her zaman şaşırtmıştır. Annem 4-5 kelime söyleyebildiğine öylesine şükrediyor ki. Ben her zaman annemin yaşama azmini, hayata tutunma isteğini hep örnek almış ve şükretmişimdir.
Evet SEVGİ her engeli aşıyor ve yaşama tutunmamızı, yaşama gayemizi oluşturuyor.
SEVGİ DOLU GÜNLER...
)
