- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
BERRİN
Berrin 15 yaşında liseli genç bir kızdı. Doğuştan görme engelliydi. Anne ve babası onunla küçüklüğünden beri çok güzel ilgilendiler ve hiçbir zaman ona engelini hissettirmediler. Berrin okula bazı zamanlar arkadaşları ile bazı zamanlarda tek başına gidiyordu. Salı günü dil ve anlatım dersinden sınavı vardı. Odasına kapanmış harıl harıl sınavına çalışıyordu. Kendisini o kadar kaptırmıştı ki babası Emir Bey’in kapıyı tıklatması ile irkildi. “Efendim?” deyiverdi birden.
-Müsait misin kızım, girebilir miyim?
-Tabi babacığım.
Emir Bey bir elini koyduğu kapı kolunu yavaşça büküp açtıktan sonra içeri girdi. Kapının yanında ki duvara dayalı sandalyeye oturduktan sonra:
-Yarın ki Dil ve Anlatım sınavına mı çalışıyorsun Berrin, dedi.
-Evet baba. Hafta sonundan beri çalışıyorum. Bayağı kuvvetli olduğunu düşünüyorum.
Emir Bey yüzünde beliren şefkat ve sevgi içeren bir tebessüm ile:
-Asla şüphem yok kızım. Eminim su içer gibi içmişsindir çalıştığın konuları, dedi. Fakat biraz ara ver. Annen akşam yemeği için sofraya çağırıyor.
-Tamam babacığım. Bitti zaten hemen geliyorum.
Babası Emir Bey ve annesi Hande Hanım, kızlarının görme engelli olmasına rağmen ders çalışma hırsına hayrandılar ve her zaman arkasındaydılar, onu hep destekliyorlardı. Emir Bey oturduğu sandalyeden kalktı ve akşam yemeği için salona gitti. Berrin kitaplarını kapatıp kabartmalı yazılarını kitaplarının üstüne koyduktan sonra masanın köşesine itti. Kalktı, mavi döner sandalyeyi masanın ayak boşluğu bölümüne itti. Açık olan oda kapısını yavaşça çekerek odadan çıktı. Duvarlarında çeşitli ressamlara ait olan resimler ve Berrin’in de yapmış olduğu, fırça ile şekillendirilmiş bir yaprak resmi bulunan geniş koridoru aşarak salona geldi. Sandalyesini çekmiş tam oturacakken annesi Hande Hanım:
DEVAMI
Berrin 15 yaşında liseli genç bir kızdı. Doğuştan görme engelliydi. Anne ve babası onunla küçüklüğünden beri çok güzel ilgilendiler ve hiçbir zaman ona engelini hissettirmediler. Berrin okula bazı zamanlar arkadaşları ile bazı zamanlarda tek başına gidiyordu. Salı günü dil ve anlatım dersinden sınavı vardı. Odasına kapanmış harıl harıl sınavına çalışıyordu. Kendisini o kadar kaptırmıştı ki babası Emir Bey’in kapıyı tıklatması ile irkildi. “Efendim?” deyiverdi birden.
-Müsait misin kızım, girebilir miyim?
-Tabi babacığım.
Emir Bey bir elini koyduğu kapı kolunu yavaşça büküp açtıktan sonra içeri girdi. Kapının yanında ki duvara dayalı sandalyeye oturduktan sonra:
-Yarın ki Dil ve Anlatım sınavına mı çalışıyorsun Berrin, dedi.
-Evet baba. Hafta sonundan beri çalışıyorum. Bayağı kuvvetli olduğunu düşünüyorum.
Emir Bey yüzünde beliren şefkat ve sevgi içeren bir tebessüm ile:
-Asla şüphem yok kızım. Eminim su içer gibi içmişsindir çalıştığın konuları, dedi. Fakat biraz ara ver. Annen akşam yemeği için sofraya çağırıyor.
-Tamam babacığım. Bitti zaten hemen geliyorum.
Babası Emir Bey ve annesi Hande Hanım, kızlarının görme engelli olmasına rağmen ders çalışma hırsına hayrandılar ve her zaman arkasındaydılar, onu hep destekliyorlardı. Emir Bey oturduğu sandalyeden kalktı ve akşam yemeği için salona gitti. Berrin kitaplarını kapatıp kabartmalı yazılarını kitaplarının üstüne koyduktan sonra masanın köşesine itti. Kalktı, mavi döner sandalyeyi masanın ayak boşluğu bölümüne itti. Açık olan oda kapısını yavaşça çekerek odadan çıktı. Duvarlarında çeşitli ressamlara ait olan resimler ve Berrin’in de yapmış olduğu, fırça ile şekillendirilmiş bir yaprak resmi bulunan geniş koridoru aşarak salona geldi. Sandalyesini çekmiş tam oturacakken annesi Hande Hanım:
DEVAMI
