Bir engelli gencin öyküsü

Merhaba, ben 28 yaşında bir gencim. Bu yaşıma gelene dek çok üzücü olaylarla karşılaştım. 11 yaşımda bir trafik kazası geçirdim.Gözlerimi kaybettim bu kazada. Anne ve babanızı göremiyor olmak çok üzücü bir durum. Artık yaşamaktan nefret ediyordum. Ne de güzel hayallerim vardı oysa. Okulumu bitirip etnolog olacaktım. Benim yaşımda benim dünyamda yaşayan diğer insanlarınyaşam biçimlerini inceleyecektim; ama gözlerimi kullanamam hayallerimi gerçekleştirememek için bir neden değildi. Hırs ve azimle , hiç yılmadan çalıştım. Benimle aynı durumda olan kardeşlerimle aynı okullara gittim. Herkes kadar şanslı olmayabilirdim; ama bu okumamak için de yeterli bir neden değildi. Ailem bana güveniyordu, ben de onlara .Sözlü bir sınava girdim. Sınavda ikinci oldum. Birinci olamadığıma üzüldüm tabi; ama bu da beni yıldıramazdı. Dahada hırslandım .Puanlarım gitgide düşüyordu.Yapabilirdim ama bunu biliyordum. Devam ettim , şartlar ne olursa olsun devam ettim. Annemle her gün çalışıyordum. Canım annem ya , beni hiç yalnız bırakmadı. 17 yaşımda özel bir liseye gitmek için devletten yardım istedik. İlk başta kabul etmediler sonra çok mutlu ettiler beni . Ben 11 yaşımdan bu yana etnolog olmaya tutulmuşum. Babam yurt dışına gidip geldiğinde oradaki yaşamların nasıl olduğunu sorardım. Bu konuda babam da bana çok yardımcı oldu. Bir gün istediğim meslek adına bir sınav yapılacaktı. Çıktık yola . Arabada tekrar yapıyorduk annemle . Tam o ara bir gürültü, bir kıyamet kopu. Emniyet kemerim takılıydı . Bu yüzden sadece sarsıntı yaşadım . En son annem çığlık attı. Gerisini de hatırlamıyorum. Birkaç gün hastanede kalmışız. Annemin yanımda olduğunu hissettim . Yaklaştı bana , kulağıma yaklaştı ve fısıldadı. ”Canım oğlum ,sana kötü bir haberim var. Kazada babanı kaybettik.” Annem ağlamaya başladı sonra . Konuşamadım, yıkıldım; ama düşündümde bu da yıldıramazdı beni. Babam benim her şeyimdi ve benim geleceğimin güzel olmasını benden çok istiyordu. İşte bu yüzden çok çalıştım. Kazadan ötürü belirli miktarda paramız kalmıştı. Annemin beni çalıştırabilmesi için daha çok kitaba ihtiyacımız vardı. Malesef alamamıştık. Devletten yardım istedik onlarda yardımca olmadı bize.”Hayallerim ne olacak?” deyip durdum hep. Annem çalışmaya başladı. Kazandığı paralarla kitap aldık hep . Yeterli kitabım oluncaya dek çalıştı. Sonra dedem sağolsun yardımcı oldu bize.Her gün bu üzüntülere rağmen çalışıyordum. O gün –kazanın olduğu gün- sınava girememiştim ; ama bir ay sonra yine bir sınav vardı. Çok çalıştım yine. Dedem, annem ve ben sınavın olduğu okula geldik. Sözlü sınav olduk .On beş soru soruldu, on beşine de cevap verdim. Sanırım iki tanesi yanlıştı ama birinci ben olmuştum. Kendi alanımda benim gibilerle aynı üniversiteye gittim. Birinciydim yine.Annem benimle gurur duyuyordu. Sonra mesleğime başladım. Birkaç ülkeye gittik annemle. İnsanların yaşamlarını dikkatlice dinledim. Her gittiğim ülkede farklı olaylarla karşılaşıyordum. Benim gibi göremeyenlerle tanıştım. Sonra bir doktorla ahbab oldum. Bana yardımcı olabileceğini söyledi. Kornea nakli yapacaktı bana .Kendimi ona teslim ettim. O beni ameliyat ederken ben uyuyordum sanırsam. Babamı gördüm rüyamda.Elimi tuttu, “Tek istediğim mezarımı görebilmen oğlum.”dedi. Ameliyat bitmiş olmalıydı . Ellerimi o yumuşacık eller , annemin elleri tutuyordu. Bana yaklaşıp fısıldadı; “Gözlerini yavaşça aç.” dedi. Güneş gözlerimi kamaştırmıştı.Ah nasılda özlemişim renkleri. Kafamı çevirdim. Annemin güzel yüzünü gördüm. Melek yüzlü annem benim. Birkaç hafta hastanede kaldık. Sonra babacığımın mezarına gittik.Mezarına koymak istediğim çiçeklerin renklerini kendim şeçtim. Tam on bir farklı renk… Sonra işime devam ettim. Her ayın on birinde babamı ziyarete gittim . Neden on bir biliyor musunuz? On bir yaşımda zorluklarla mücadele etmeye başladım ben ve artık mutluyum. Belki her ayın on birinde bu mutluluğu babamla paylaşırım diye.
Şeyma ÇELİKBAŞ
1998 yılında İstanbul’da B.evler’de doğdum. Fikret Yüzatlı İ.Ö.O.’da okuyorum. 8. Sınıfa gidiyorum.