Eksik

Kaç yaşındayken buraya geldiğimi bilmiyorum ama geldiğimden beri bu yerden dışarıya çok az çıktım. Ailemi hiç görmedim, buradaki büyük çoğunluk da görmemiş zaten, o yüzden kendimi yalnız hissetmiyorum.

Annemle babamı hiç görmediğimi söylemiştim, ama görmüş tanımış olsaydım bile en fazla buradaki manevi annem babam kadar sevebilirdim gibime geliyor. Emin değilim, nasıl bir duygu hiç bilmiyorum çünkü. Herhalde ailem bırakmış beni buraya, belki de buraya getirilmek zorunda kalmışımdır, onlara kızmıyorum.

Henüz küçüğüm ama büyüyünce kendi ruh ve “beden” ikizimi bulacağıma eminim. Sık sık bunu düşünüyorum, buradaki annem ve babam gibi mutlu olacağız biz de. Onlar nasıl birbirini tamamlamışsa biz de onunla tamamlayacağız. İnsanlar bunun için doğmamış mı zaten? Birbirlerini tamamlamak için. Kusursuz olsaydık sevmeyi de öğrenemezdik. Kendini kusursuz sanan insanlar, tamamlanmamış yönleri olduklarını düşünmedikleri için ruh ve beden ikizlerini asla bulamazlar.
DEVAMI

'' Okuma yazmayı bana buradaki güzel insanlar öğretti. Bazıları gerçekten çok karamsar
bütün gün hiçbir şey yapmadan oturuyor, kimisi ise yaşamayı öylesine seviyor ki
hastalanmaktan bile korkuyor. Hayata baktığın pencere çok önemli, bunu anladım buradaki 14
yıllık kimine göre kısa kimine göre uzun hayatımda. Her gün yazamasam da haftada bir kez
mutlaka yazacağım artık. Burada bana ve yaşıtlarıma ders veren sevimli öğretmenler var,
onlara da okutuyorum ara sıra. Çok beğeniyorlar, ben de gururlanıyorum ve bu biraz da
ihtiyaç gibi bir şey sanırım. Yazdıkça rahatlıyorum çünkü ve kâğıda anlatmak, insanlara
anlatmaktan çok daha kolay. Kâğıt sizi dinlemeyi biliyor, insanlar bilmiyor. Kâğıt sizi
küçümseyemiyor ve kâğıt size acıyamıyor...''

Genç arkadaşım tebrik ederim...yüreğine sağlık ne güzel yazmışsın... çok beğendim ve sana iyi ki okumayı yazmayı öğretmişler yoksa bu güzel öyküyü nasıl okuma fırsatım olabilirdi ki?