- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,507
- Tepkime Puanı
- 189
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Öykünün Adı: En Küçük Ayrıntı: O Karartı
Eser sahibi eserini yarisma@engelliler.gen.tr adresine gönderirken ad soyad ve kişisel bilgilerini eklemediğinden bu bilgileri veremiyoruz.
En Küçük Ayrıntı: O Karartıadlı öyküden kısa alıntı:
Hızlı ve sakin adımlarla yürüyordu. Onlarca insan geçiyordu yanından. Onlara çarpmamak istiyor ; fakat her defasında “Özür dilerim,pardon,af edersiniz.”sözlerini söylüyordu.Fırsat buldukça da elindeki kağıt parçasına bakıyordu.En sonunda* kırmızı kapılı ,14 numaralı *apartmanı bulmuştu.Derin bir “Oh” çekip,karşıdan karşıya geçti.Bu arada az önce elinde olan kağıt parçasını arıyordu.Ama* bulamıyordu.Ceplerine baktı, fakat yoktu.
Gireceği stüdyonun bu binada olduğundan emindi.Kaçıncı katta olduğunu ise hatırlamıyordu.”Galiba ilk daireydi.” diyerek içeriye girdi.Karşısına ilk çıkan dairenin zilini çaldı.Kapının üstünde hiçbir şey yazmıyordu.Kapıyı açan orta yaşlı bir kadındı.”Hoş geldiniz.” dedikten sonra *adamın soru sormasını beklemeden işinin başına döndü.İçeride birkaç kişi vardı.Hepsi de kendi alemindeydi.Hemen pencerenin önünde oturan gence sordu:”Burası neresi?” Cevap alamadı.Bir daha,bir daha sordu.Fakat yine cevap alamadı.Biraz sinirlenmişti.Tam o sırada duvarda yazılı olan afişi gördü.Burası engellilere ait bir daireymiş ve tam bu afişin altında oturan bir çocuk resim çiziyordu.Kapının hemen ilerisindeki küçük masada* kağıda bir şeyler karalıyor,siliyor ve en sonunda eline aldığı boyaları kağıda sürüyordu.Adam ,kapıya doğru yürürken çocuğun bu hali dikkatini çekti.Bir güç onu küçük çocuğa doğru çekiyordu.Yanına gitti.Çocuğun çizdiği resmi inceledi.Gerçekten düşündüren bir resimdi.Gözlerini kıstı, bir an için resmin içine girdiğini sandı.Çocuğun bakışlarıyla da* bu rüyadan uyandı. DEVAMI İÇİN TIKLAYIN
Eser sahibi eserini yarisma@engelliler.gen.tr adresine gönderirken ad soyad ve kişisel bilgilerini eklemediğinden bu bilgileri veremiyoruz.
En Küçük Ayrıntı: O Karartıadlı öyküden kısa alıntı:
Hızlı ve sakin adımlarla yürüyordu. Onlarca insan geçiyordu yanından. Onlara çarpmamak istiyor ; fakat her defasında “Özür dilerim,pardon,af edersiniz.”sözlerini söylüyordu.Fırsat buldukça da elindeki kağıt parçasına bakıyordu.En sonunda* kırmızı kapılı ,14 numaralı *apartmanı bulmuştu.Derin bir “Oh” çekip,karşıdan karşıya geçti.Bu arada az önce elinde olan kağıt parçasını arıyordu.Ama* bulamıyordu.Ceplerine baktı, fakat yoktu.
Gireceği stüdyonun bu binada olduğundan emindi.Kaçıncı katta olduğunu ise hatırlamıyordu.”Galiba ilk daireydi.” diyerek içeriye girdi.Karşısına ilk çıkan dairenin zilini çaldı.Kapının üstünde hiçbir şey yazmıyordu.Kapıyı açan orta yaşlı bir kadındı.”Hoş geldiniz.” dedikten sonra *adamın soru sormasını beklemeden işinin başına döndü.İçeride birkaç kişi vardı.Hepsi de kendi alemindeydi.Hemen pencerenin önünde oturan gence sordu:”Burası neresi?” Cevap alamadı.Bir daha,bir daha sordu.Fakat yine cevap alamadı.Biraz sinirlenmişti.Tam o sırada duvarda yazılı olan afişi gördü.Burası engellilere ait bir daireymiş ve tam bu afişin altında oturan bir çocuk resim çiziyordu.Kapının hemen ilerisindeki küçük masada* kağıda bir şeyler karalıyor,siliyor ve en sonunda eline aldığı boyaları kağıda sürüyordu.Adam ,kapıya doğru yürürken çocuğun bu hali dikkatini çekti.Bir güç onu küçük çocuğa doğru çekiyordu.Yanına gitti.Çocuğun çizdiği resmi inceledi.Gerçekten düşündüren bir resimdi.Gözlerini kıstı, bir an için resmin içine girdiğini sandı.Çocuğun bakışlarıyla da* bu rüyadan uyandı. DEVAMI İÇİN TIKLAYIN
