- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 13
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Çalışmak yaşayabilmek, standartları birazdaha yükseltebilmek için hepimizin engelli/engelsiz fark etmeksizin ihtiyacı olan bir durum. Ekonomik yönden rahatlayabilmemizin belki de tek çaresi. Engellilerin aldığı bir takım sosyal yardımlar kimimizin çok fazla gözüne batsada aslında kocaman bir denizde damla misali hal böyle olunca engellinin de geçimini sağlamak için engel durumuna göre çalışması elzem oluyor.
Peki engelli çalışabiliyor mu?
Engelliye iş veriliyor mu?
Engelli çalıştığı yerde rahat bırakılıyor mu?
Bir takım haklarından yeteri kadar faydalanabiliyor mu?
Engelli iş yaşamında nekadar varolabiliyor?
Aslında bu sorular uzayıp gider istihdam diyoruz ama istihdamın önünü yine biz kesiyoruz nasıl bir çelişki nasıl bir düzen ben anlamış değilim.
Bir engelliyi çalışmak isteyip iş başvurusunda bulunmaya korkar hale getirende yine bu garip düzenin birer parçası olan bizler değilmiyiz? Öylesi yadırgar tavırlarımız, aşağılayıcı bakışlarımız, sen nasıl çalışacaksın ne iş yapabileceksin gibi rencide edici hırpalayıcı sözlerimiz varken şimdi sorulmazmı bu insan nasıl iş bulmak için mücadele etsin.
Bel bağlanmış bir sınav var ki ne kadar kişi alınacak, nekadarı yine işsiz kalacak muamma geçtiğimiz yıllarda olduğu gibi bir çok sorunu da beraberinde getirecek belki bir kısmın yüzü gülecek ama yine büyük bir kısım bu mecburi bekleyişe bir dahaki bahara der misali devam edecek. İnsanların ekonomik özgürlüklerini ellerine almaları bukadar zor olmamalı diye düşünüyorum.
Öyle bir haldeyiz ki çalışmak istiyorsun ama iş veren yok , çalışmasan dilenci muamelesi , itiraz etsen eline geçen bir şey yok, hakkım desen hakkı veren yok, engelli eve kapanmaya mahkum ediliyor. Hem sosyal yaşamda , hem iş yaşantısında engelli hep ikinci plana itiliyor.
En acı tarafıda bu hal düzeltilmek için ne engelliler, ne engelsizler nede bizi yönetenler tarafından hiç bir şey yapılmıyor olmasıdır. Sanki herkes susmuş kaderine razı verilirse alırız verilmezse bunada şükür der bir haldeyiz. Oysa mücadele etmeden sesler yükselmeden ne elde edilmiş ki engelli istihdam hakkı elde etsin.
Dilerim çalışmak isteyipte çalışamayan hiç kimse kalmasın.
Peki engelli çalışabiliyor mu?
Engelliye iş veriliyor mu?
Engelli çalıştığı yerde rahat bırakılıyor mu?
Bir takım haklarından yeteri kadar faydalanabiliyor mu?
Engelli iş yaşamında nekadar varolabiliyor?
Aslında bu sorular uzayıp gider istihdam diyoruz ama istihdamın önünü yine biz kesiyoruz nasıl bir çelişki nasıl bir düzen ben anlamış değilim.
Bir engelliyi çalışmak isteyip iş başvurusunda bulunmaya korkar hale getirende yine bu garip düzenin birer parçası olan bizler değilmiyiz? Öylesi yadırgar tavırlarımız, aşağılayıcı bakışlarımız, sen nasıl çalışacaksın ne iş yapabileceksin gibi rencide edici hırpalayıcı sözlerimiz varken şimdi sorulmazmı bu insan nasıl iş bulmak için mücadele etsin.
Bel bağlanmış bir sınav var ki ne kadar kişi alınacak, nekadarı yine işsiz kalacak muamma geçtiğimiz yıllarda olduğu gibi bir çok sorunu da beraberinde getirecek belki bir kısmın yüzü gülecek ama yine büyük bir kısım bu mecburi bekleyişe bir dahaki bahara der misali devam edecek. İnsanların ekonomik özgürlüklerini ellerine almaları bukadar zor olmamalı diye düşünüyorum.
Öyle bir haldeyiz ki çalışmak istiyorsun ama iş veren yok , çalışmasan dilenci muamelesi , itiraz etsen eline geçen bir şey yok, hakkım desen hakkı veren yok, engelli eve kapanmaya mahkum ediliyor. Hem sosyal yaşamda , hem iş yaşantısında engelli hep ikinci plana itiliyor.
En acı tarafıda bu hal düzeltilmek için ne engelliler, ne engelsizler nede bizi yönetenler tarafından hiç bir şey yapılmıyor olmasıdır. Sanki herkes susmuş kaderine razı verilirse alırız verilmezse bunada şükür der bir haldeyiz. Oysa mücadele etmeden sesler yükselmeden ne elde edilmiş ki engelli istihdam hakkı elde etsin.
Dilerim çalışmak isteyipte çalışamayan hiç kimse kalmasın.
