- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Hayatın içinden yine hayat kadar gerçek bir cümle bu ama asla yazıldığı gibi düşünülmeyen, hissedilmeyen ve asla gerçeği yansıtmayan tüm palavralar gibi bir cümle bu! Beni tepeden tırnağa bu toplumun tüm riyakarlıklarıyla yüzleştiren, tüm iyi duygularımı yerle bir eden ve aslında kocaman bir yalandan ibaret olan bu cümlenin ardındaki gerçekler hiç de masumca değil!!!
Bu siteyi neden çok seviyorum çünkü burada özgürüm hem de hiç olmadığım kadar
dilediğimce yazabilirim ne de olsa sayın yöneticimde benden yani abim diyecek kadar sevdiğim güzel insanında bana derinden destek olduğuna olan inancımla bu gece yine dökülmek istiyorum!!!
Bu ülkede insanın insana saygısı, sevgisi yok ki engelliye olsun! Çocuklara verilen eğitime hiç baktınız mı? not almanın ötesinde yada dönemlere ayrılmış ve her dönemin sonunda karne adı verilen not sistemiyle ilişkilendirilen ve adına karne denilen belgelerin, sahte diplomaların sahte sigaralardan daha çok satışta olduğu bir ülkede eğitime, eğitimciye verilen değer..çocukların zihinlerini belki de hayatta çoğu zaman hiç bir işe yaramayacak safsatalarla dolduran eğitim ve öğretim takvimleri hani eğitimcinin yarısı tatilerle kaybedilen sınırlı zaman süresi içinde tamamlamakla yükümlü olduğu dönemler...bu dönemlerde körpecik beyinlere zorla tıkıştırılmaya çalışılan gereksiz ve bir o kadar da yararsız bilgiler. Hiç düşündünüz mü çocuğu olan aileler acaba hiç merak ediyorlar mı benim çocuğum bugün okulda hayata dair ne öğrendi diye??? hiç sanmıyorum çünkü çevremde o kadar çok veli var ki ve bunların çoğu yüksek eğitim almakla övünen bankacılar sadece sayılarla ilgilendikleri için evlatlarınıda not makinesi olarak görmekten başka bir davranışta bulunamıyorlar
Yorgunum ama yazmak istiyorum ve aslında oldukça öfkeliyim neden? Çünkü bu kadar riya olmaz! İnsan insana karşı bu kadar sevgisiz olmamalı! Bu toplum engellisini sevmiyor! sahip çıkmıyor! saygı duymuyor! Başka dünyadan gelmiş yaratıklar gibi bakıyor! '' Acı çeken insan, öfkeli olur! '' demişti sevgili dostum Satı..
Evet bu ülkenin engellisi acı çekiyor ama o acıyı neden çekiyor biliyor musunuz yine bu toplumun engelsizleri yüzünden! Hani kendisine yapmacık davranan ve aslında tepeden tırnağa zoraki bir yardımseverlik gösterisinde bulunan sahte yüzler yüzünden! İnsanın insanı sevmediği az gelişmiş ülkelerde değil engelliyi sevebilmek bir yana içlerinde ki nefreti bazen nasıl da püskürtürler hiç farketmediniz mi medyada engelli birinin karşısındaki insanın yüzüne dikkatle bakın o zaman. Mimiklerindeki sahteliği ve yüzündeki yapmacık gülüşü hiç farketmedinizse ben yanılıyorum diyebilirim ama hayır yanılmıyorum. Bu ülkede, engelli engelliyi bile hazmedemezken onun başarılı olmasını, mutlu olmasını ve kendi adına yapamadıklarını bir başka engellinin sahip oluşunu bile çekemezken şimdi kimse bana iyi niyetten, sevgiden bahsetmesin bile!!! yok öyle bir şey..yok öyle bir dünya..
İnsanları sadece insan oldukları için sevebilmeliyiz yoksa yaşamdan engellendikleri için değil! Onlara engellerinden dolayı acımak asla bir sevgi göstergesi değildir aynı zamanda engelli insanlarında diğer insanlardan çok daha fazla sevgi ve ilgiye ihtiyaç duydukları yanılsamasını da kabul etmiyorum! İnsan, insandır yedi yaşında bir çocuk ne kadar muhtaçsa sevgiye yetmiş yaşında bir yetişkinde aynı ölçüde ihtiyaçlıdır sevgiye, şefkate..Yoktur ki insanın insandan farklı bir yanı yeter ki görmesini bilen gözlere, duymasını bilen bir yüreğe ve sevgiyle atan bir kalbe sahip olsun yoksa kimin bacağı kısa, kiminin kolu yitik yada kiminin kulağı sağırmış bunlar bir insanı sevmek için geçerli mazeretler değil arkadaşlar. Sevgi varsa her yerde, herkes için olmalı zaten öyle olduğunda kimse meydanlara çıkıp da '' Engellileri Seviyoruz, Onlara Destek Verelim'' palavralarına sığınmaz zaten böyle bir söyleme de gerek yok ki Eyleme dönüşmeyen hiç bir söylem geçerli değildir benim gözümde sen söylemini eyleminle bana göster ki ben senin samimiyetine inanayım...
Yazacak ne çok şey var içimde ama bu akşamlık bu kadar yeter.
Sevgi öyle söyleyerek, yazarak değil hissedilerek yaşanır ve hissettirilerek gösterilir. Sevginizi göstermeniz için sözlere bile ihtiyacınız yoktur aslında siz davranışlarınızla sevginizi belli edersiniz ve birisine destek olmak istediğinizde elinizden geldiğince yardımcı olursunuz zaten bunu en çok kendiniz için yaparsınız aslında kendi vicdanınızı rahatlatmak için sonra karşınızdaki engelli yada engelsiz verdiğiniz sevgiden payına düşeni alır. Ya karşılığında sizi onu sevdiğinizden daha çok severek karşılık verir yada sevginiz onun sizi sevmesine yetmez mesele işte bu kadar açık ve netken sanılmasın ki biz engelliler sevgiye aç, şefkate muhtaç bir durumdayız aslında bizimde yok sizden bir farkımız. İnsanın insanca yaşaması için neye, ne kadar ihtiyacı varsa bizim de o kadar var daha fazlası değil..
Anlatmak istediklerimi anlatabildiğimi hiç sanmamakla beraber, herkesin anlayabileceği kadar anlaması umudumla...
Burası Türkiye!!! Hani Engellileri seviyoruz, onlara destek verelim! söylemini eyleme dönüştüremeyenlerin varolduğu DUYARSIZ, BİLİNÇSİZ, SAYGISIZ, SEVGİSİZ ÜLKEM!!!
Bu siteyi neden çok seviyorum çünkü burada özgürüm hem de hiç olmadığım kadar
dilediğimce yazabilirim ne de olsa sayın yöneticimde benden yani abim diyecek kadar sevdiğim güzel insanında bana derinden destek olduğuna olan inancımla bu gece yine dökülmek istiyorum!!!Bu ülkede insanın insana saygısı, sevgisi yok ki engelliye olsun! Çocuklara verilen eğitime hiç baktınız mı? not almanın ötesinde yada dönemlere ayrılmış ve her dönemin sonunda karne adı verilen not sistemiyle ilişkilendirilen ve adına karne denilen belgelerin, sahte diplomaların sahte sigaralardan daha çok satışta olduğu bir ülkede eğitime, eğitimciye verilen değer..çocukların zihinlerini belki de hayatta çoğu zaman hiç bir işe yaramayacak safsatalarla dolduran eğitim ve öğretim takvimleri hani eğitimcinin yarısı tatilerle kaybedilen sınırlı zaman süresi içinde tamamlamakla yükümlü olduğu dönemler...bu dönemlerde körpecik beyinlere zorla tıkıştırılmaya çalışılan gereksiz ve bir o kadar da yararsız bilgiler. Hiç düşündünüz mü çocuğu olan aileler acaba hiç merak ediyorlar mı benim çocuğum bugün okulda hayata dair ne öğrendi diye??? hiç sanmıyorum çünkü çevremde o kadar çok veli var ki ve bunların çoğu yüksek eğitim almakla övünen bankacılar sadece sayılarla ilgilendikleri için evlatlarınıda not makinesi olarak görmekten başka bir davranışta bulunamıyorlar
Yorgunum ama yazmak istiyorum ve aslında oldukça öfkeliyim neden? Çünkü bu kadar riya olmaz! İnsan insana karşı bu kadar sevgisiz olmamalı! Bu toplum engellisini sevmiyor! sahip çıkmıyor! saygı duymuyor! Başka dünyadan gelmiş yaratıklar gibi bakıyor! '' Acı çeken insan, öfkeli olur! '' demişti sevgili dostum Satı..
Evet bu ülkenin engellisi acı çekiyor ama o acıyı neden çekiyor biliyor musunuz yine bu toplumun engelsizleri yüzünden! Hani kendisine yapmacık davranan ve aslında tepeden tırnağa zoraki bir yardımseverlik gösterisinde bulunan sahte yüzler yüzünden! İnsanın insanı sevmediği az gelişmiş ülkelerde değil engelliyi sevebilmek bir yana içlerinde ki nefreti bazen nasıl da püskürtürler hiç farketmediniz mi medyada engelli birinin karşısındaki insanın yüzüne dikkatle bakın o zaman. Mimiklerindeki sahteliği ve yüzündeki yapmacık gülüşü hiç farketmedinizse ben yanılıyorum diyebilirim ama hayır yanılmıyorum. Bu ülkede, engelli engelliyi bile hazmedemezken onun başarılı olmasını, mutlu olmasını ve kendi adına yapamadıklarını bir başka engellinin sahip oluşunu bile çekemezken şimdi kimse bana iyi niyetten, sevgiden bahsetmesin bile!!! yok öyle bir şey..yok öyle bir dünya..
İnsanları sadece insan oldukları için sevebilmeliyiz yoksa yaşamdan engellendikleri için değil! Onlara engellerinden dolayı acımak asla bir sevgi göstergesi değildir aynı zamanda engelli insanlarında diğer insanlardan çok daha fazla sevgi ve ilgiye ihtiyaç duydukları yanılsamasını da kabul etmiyorum! İnsan, insandır yedi yaşında bir çocuk ne kadar muhtaçsa sevgiye yetmiş yaşında bir yetişkinde aynı ölçüde ihtiyaçlıdır sevgiye, şefkate..Yoktur ki insanın insandan farklı bir yanı yeter ki görmesini bilen gözlere, duymasını bilen bir yüreğe ve sevgiyle atan bir kalbe sahip olsun yoksa kimin bacağı kısa, kiminin kolu yitik yada kiminin kulağı sağırmış bunlar bir insanı sevmek için geçerli mazeretler değil arkadaşlar. Sevgi varsa her yerde, herkes için olmalı zaten öyle olduğunda kimse meydanlara çıkıp da '' Engellileri Seviyoruz, Onlara Destek Verelim'' palavralarına sığınmaz zaten böyle bir söyleme de gerek yok ki Eyleme dönüşmeyen hiç bir söylem geçerli değildir benim gözümde sen söylemini eyleminle bana göster ki ben senin samimiyetine inanayım...
Yazacak ne çok şey var içimde ama bu akşamlık bu kadar yeter.
Sevgi öyle söyleyerek, yazarak değil hissedilerek yaşanır ve hissettirilerek gösterilir. Sevginizi göstermeniz için sözlere bile ihtiyacınız yoktur aslında siz davranışlarınızla sevginizi belli edersiniz ve birisine destek olmak istediğinizde elinizden geldiğince yardımcı olursunuz zaten bunu en çok kendiniz için yaparsınız aslında kendi vicdanınızı rahatlatmak için sonra karşınızdaki engelli yada engelsiz verdiğiniz sevgiden payına düşeni alır. Ya karşılığında sizi onu sevdiğinizden daha çok severek karşılık verir yada sevginiz onun sizi sevmesine yetmez mesele işte bu kadar açık ve netken sanılmasın ki biz engelliler sevgiye aç, şefkate muhtaç bir durumdayız aslında bizimde yok sizden bir farkımız. İnsanın insanca yaşaması için neye, ne kadar ihtiyacı varsa bizim de o kadar var daha fazlası değil..
Anlatmak istediklerimi anlatabildiğimi hiç sanmamakla beraber, herkesin anlayabileceği kadar anlaması umudumla...
Burası Türkiye!!! Hani Engellileri seviyoruz, onlara destek verelim! söylemini eyleme dönüştüremeyenlerin varolduğu DUYARSIZ, BİLİNÇSİZ, SAYGISIZ, SEVGİSİZ ÜLKEM!!!
