E
ENB ÜYESİ
Guest
Ben kısmen görme engelliyim…
Burada tamamen görme engellileri konu almamın sebebi, tamamen görmeyen insanların teknolojik imkânlarının sınırlı olması ve bu tür ortamları kullanma olanaklarının hiç ve çok az olmasıdır. Bundan dolayı burada bu konuyu yazmayı düşündüm. Yani bir nebze de olsa tamamen görmeyen insanların duygularına tercüman olmak istedim.
Her iki gözü de görmeyen insanların yaşadıkları sorunlar gerçektende insanı çok etkileyicidir. Yani hayatta hiç görmeden yaşamak, engeller arasında en zor ve en ağır olanlardan bir tanesidir. İşte böyle düşündüğümüzde tamamen görmeyen insanları daha iyi anlayabiliriz
Şöyle düşündüğümüz zaman gözlerimizi kapatalım ve birkaç dakika bekleyelim.
O an da bir düşünelim. Hiç görmeyen insanların yerine koyalım kendimiz.
Düşünelim… Ne yapabiliyoruz gözlerimiz kapalıyken? Ayağa kalkıp da kaç adım atabiliyoruz? Klavyede kaç kelimeyi doğru düzgün yazabiliyoruz? Bir kitaptaki yazıların kaç kelimesini okuyabiliyoruz? Sevdiklerimizin yüzünü görebiliyor muyuz?
İşte bu soruların cevapları ya birkaçtır yâda hiçtir.
İşte bu şekilde düşündüğümüz zaman sanırım tamamen görmeyen insanları daha iyi anlayabiliriz. Sevdikleri yanlarında olsalar bile, yüzlerini bir kez olsun görmemek, güneşin doğuşuna ve batışını bir kez olsun seyredememek, yoldan geçen bir tanıdığını görememek. Vs…
Tamamen görmeyen insanların bu şekilde bir hayat yaşamaları gerçekten çok zordur. Ben onların bu durumunu düşündükçe inanın içim ürperiyor. Yani bu şekilde bir yaşam sürmenin ne kadar zor bir şey olduğunu adeta kendim bile kabullenemediğim olur.
Fakat bütün bunlara rağmen tamamen görmeyen insanlarda benim bir şey dikkatimi çekmektedir. O da hiç görmeyen bu insanların hayata bağlılığı ve çok neşeli olmalarıdır. Bütün bunlara hiç aldırmayarak hayatta mutlu olabilmek gerçekten çok etkileyicidir. Hiç görmedikleri halde bu hayattan büyük zevk alarak yaşamak bana göre hayata küsmüş olan kişilere örnek olacak bir davranış olarak tanımlanabilir.
Ben tamamen görme engelli olan kişilerin arasında çok uzun zaman bulundum. Bazılarını gördüm ki hayata benden bile çok daha bağlılar. Hayattan zevk almasını biliyorlar. Tabi bunun yanında karamsar düşüncelere sahip insanlarda mutlaka vardır. Ama genel olarak çoğunluğu insanlarla iç içe yaşama bağlı olmaları çok sevindirici bir tablo olarak karşımızda durmaktadır.
Gözlerimizdeki ışığın hiç sönmemesi, bir ömür boyu bizi ve hayatımızı aydınlatması temennisiyle.
Burada tamamen görme engellileri konu almamın sebebi, tamamen görmeyen insanların teknolojik imkânlarının sınırlı olması ve bu tür ortamları kullanma olanaklarının hiç ve çok az olmasıdır. Bundan dolayı burada bu konuyu yazmayı düşündüm. Yani bir nebze de olsa tamamen görmeyen insanların duygularına tercüman olmak istedim.
Her iki gözü de görmeyen insanların yaşadıkları sorunlar gerçektende insanı çok etkileyicidir. Yani hayatta hiç görmeden yaşamak, engeller arasında en zor ve en ağır olanlardan bir tanesidir. İşte böyle düşündüğümüzde tamamen görmeyen insanları daha iyi anlayabiliriz
Şöyle düşündüğümüz zaman gözlerimizi kapatalım ve birkaç dakika bekleyelim.
O an da bir düşünelim. Hiç görmeyen insanların yerine koyalım kendimiz.
Düşünelim… Ne yapabiliyoruz gözlerimiz kapalıyken? Ayağa kalkıp da kaç adım atabiliyoruz? Klavyede kaç kelimeyi doğru düzgün yazabiliyoruz? Bir kitaptaki yazıların kaç kelimesini okuyabiliyoruz? Sevdiklerimizin yüzünü görebiliyor muyuz?
İşte bu soruların cevapları ya birkaçtır yâda hiçtir.
İşte bu şekilde düşündüğümüz zaman sanırım tamamen görmeyen insanları daha iyi anlayabiliriz. Sevdikleri yanlarında olsalar bile, yüzlerini bir kez olsun görmemek, güneşin doğuşuna ve batışını bir kez olsun seyredememek, yoldan geçen bir tanıdığını görememek. Vs…
Tamamen görmeyen insanların bu şekilde bir hayat yaşamaları gerçekten çok zordur. Ben onların bu durumunu düşündükçe inanın içim ürperiyor. Yani bu şekilde bir yaşam sürmenin ne kadar zor bir şey olduğunu adeta kendim bile kabullenemediğim olur.
Fakat bütün bunlara rağmen tamamen görmeyen insanlarda benim bir şey dikkatimi çekmektedir. O da hiç görmeyen bu insanların hayata bağlılığı ve çok neşeli olmalarıdır. Bütün bunlara hiç aldırmayarak hayatta mutlu olabilmek gerçekten çok etkileyicidir. Hiç görmedikleri halde bu hayattan büyük zevk alarak yaşamak bana göre hayata küsmüş olan kişilere örnek olacak bir davranış olarak tanımlanabilir.
Ben tamamen görme engelli olan kişilerin arasında çok uzun zaman bulundum. Bazılarını gördüm ki hayata benden bile çok daha bağlılar. Hayattan zevk almasını biliyorlar. Tabi bunun yanında karamsar düşüncelere sahip insanlarda mutlaka vardır. Ama genel olarak çoğunluğu insanlarla iç içe yaşama bağlı olmaları çok sevindirici bir tablo olarak karşımızda durmaktadır.
Gözlerimizdeki ışığın hiç sönmemesi, bir ömür boyu bizi ve hayatımızı aydınlatması temennisiyle.
