Şuan siteye bakınırken eski günler aklıma geldi ve bir çok anı canlandı zihnimde yine bir hastane yatışı ve yine evden uzak kalış kafada bir sürü soru işaretleri,merak ,endişe ve tabiki korku tüm bunlar yine bir hastane odasında kendini göstermişti. Evden uzak kalış geride bırakılan çocuklar varsa ne yapacakları hatta ne yiyecekleri gibi bir sürü düşünce ve üzüntü sebebidir. Merak akibetinin ne olacağı endişe ve korku ameliyatın iyi geçip geçemeyeceği gibi huzursuz eden bunaltan düşünceler hastane odalarının her birinde ve tüm hastalarda sıklıkla beyinleri yoran duygular bendede hasıl olmuştu.
Yine böyle bir gündü işte hastanedeki yatağıma uzanmış ağrı kesicilerin etkisiyle rahatlamış fakat kafamda binbir soruyla bel fıtığı için ameliyat günümü bekliyordum. O anda hemşirenin baş ucuma asmak için getirdiği bir yazıyı gördüm AÇ KALACAK yazıyordu bu küçük tabelada ve tam baş ucuma asıldı çok komik gelmişti gördüğüm an hemşire gece 12 den sonra hiç birşey yeme yarın ameliyatın olacak dedi.
Tabiki söylenilen yapıldı gece 12 den sonra birşey yemedim sabah ameliyata gireceğim diye düşünceler içinde uyudum sabah oldu ne gelen var nede giden açımda ölüyorum açlıktan
öğle oldu yanımdaki hastaların yemekleri geldi ben hala aç bana ne yemek var nede ameliyata götürmeye gelen. Dayanamadım gidip sordum acil ameliyat olayları çıkmış o yüzden beni en son alacaklarmış sakın birşey yeme diyede tekrar tembihlendim. Çaresiz aç susuz bekliyorum bu arada saat 4 oldu ve yanıma bir hemşire geldi hemşireyi kapıdan girerken görünce elim ayağım titremeye başladı vakit geldi beni götürecekler diye birde hemşire ne dese ameliyatınız yarına kaldı o yüzden birşeyler yiyebilirsin bu gece 12 den sonra birşey yeme dedi ve gitti. Şaka gibiydi yaşadığım endişeyemi yanayım onca saat aç kalışımamı bilemedim
Tabiki bütün yakınlarım hastane koridorlarında dolanmaktan helak olmuş benim ameliyata girişimi bekler haldeler yanlarına gittim ameliyat iptal bana yemek getirin dedim . Annem e be kızım hangi işin doğru ki bu olsun dedi hiç unutmuyorum çabuk gidip şuna birşeyler alın açlıktan bütün hıncını bizden çıkartmadan dedi hepsi halime gülüyorlar ben sinirden deliriyorum. Onlar gülüyor diye ben daha çok sinirleniyorum. İşte buda hastanede yaşadığım böyle bir gündü