- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,506
- Tepkime Puanı
- 189
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
_Balonlar kaç lira evladım?
_1 TL amcacığım.
_Bana bir kırmızı, bir mavi, bir de sarı balon verirmisin?
_Tabi amcacığım.Parkta oynayanlardan hangisi sizin torununuz?
_Malesef benim torunlarım burada değil, uzaktalar.
_Teyzeye süpriz yapacaksınız öyleyse?
_Teyzeni kaybedeli uzun zaman oluyor oğlum. Bu balonları kendime hediye olarak aldım. Belki beni çocukluğuma götürürler diye düşündüm.Senin ismin ne evladım?
_Eren amcacığım.Sizin isminiz nedir?
_Benim ismim İsmail Hakkı.Kaç yaşındasın, kaç senedir balon satıyorsun?
_19 yaşındayım.Balon satmaya yeni başladım.2-3 ay oluyor.
_Çok iyi yapıyorsun Erenciğim.Çocuklarla birlikte olmak insana keyif veriyor.Ben de hep parklarda dolaşıyorum.Çocukların sesleri, cıvıltıları, küçük kavgaları, büyük sevinçleri kendimi unutturuyor.
_Ne derdin var ki İsmail amca?
_Sen tekerlekli sandalyedeyken, dert yanmam uygun olmayabilir ama kendimi biraz yalnız hissediyorum. Ben askeriyeden emekli olmuş bir doktorum. Eşimi kaybedeli 5 sene oluyor.İki tane çocuğum var.Kızım master için Amerikaya gitti.Kendisi arkelog, yabancı birisiyle evlendi, orada kaldı.Oğlum Antalya’da bir otelde müdür.Her ikisi de çok yoğunlar.Arkadaşlarımın bir kısmı emekli oldu, kendi kasabalarına yerleştiler, bir kısmı da vefat ettiler.Çok şükür işlerimi yapıyorum, sağlıklıyım ama iki kelime konuşacak kimsem yok.Hiç ortak noktam olmasa bile bazen eve temizlik için gelen kadınla bile saatlerce sohbet etmek istiyorum.Faydalı bir iş yapıyor, belli bir sosyal çevreye sahip iken şimdi dört duvarın arasında tek başına kalmak beni üzüyor.Doğduğundan beri mi yürüyemiyorsun?
_Hayır, ben iki sene önce ailemle birlikte tatil dönüşü bir trafik kazası geçirdim.Kazada babamı ve kardeşimi kaybettik.Annem ve ben ağır yaralı olarak kurtulduk.Bir yıl yataktan çıkamadım.Annem ise bir süre dengesini kaybetti, psikolojik destekle yaşama döndü.Yaşadığımız kolay bir şey değildi, gözümüzü kapattığımız an kaza gözümüzün önüne geliyordu.Freni boşalmış gibi hızla üzerimize gelen bir tır, acı bir fren sesi ve babamın direksiyonu kırması.Gözümü açtığımda hastane odasındaydım.Bir senemi ottan farksız bir şekilde, tek başıma odamda yatarak geçirdim.Gökyüzüne bakarak, neden ben hesaplaşmalarıyla boğuştum.Kendime, hayata, herşeye küstüm.Beni yalnız bırakan babama, artık beni taşıyamayan bacaklarıma öfke doluydum.Bir gün uçarak, camımın önüne kadar gelmiş bir balon bana ufak bir umut oldu. Balon bana hayatımın bitmediğini fısıldadı.O gün yaşamaya karar verdim.Allah benim ölmemi istemediği için, yaşamamın bir sebebi olduğunu düşünmeye başladım.Şimdi yaşamamın neye hizmet edeceğini bulmaya çalışıyorum.Annemin hayata tutunma dalı oldum.İki yaralı olarak yolumuza devam ettik. DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
_1 TL amcacığım.
_Bana bir kırmızı, bir mavi, bir de sarı balon verirmisin?
_Tabi amcacığım.Parkta oynayanlardan hangisi sizin torununuz?
_Malesef benim torunlarım burada değil, uzaktalar.
_Teyzeye süpriz yapacaksınız öyleyse?
_Teyzeni kaybedeli uzun zaman oluyor oğlum. Bu balonları kendime hediye olarak aldım. Belki beni çocukluğuma götürürler diye düşündüm.Senin ismin ne evladım?
_Eren amcacığım.Sizin isminiz nedir?
_Benim ismim İsmail Hakkı.Kaç yaşındasın, kaç senedir balon satıyorsun?
_19 yaşındayım.Balon satmaya yeni başladım.2-3 ay oluyor.
_Çok iyi yapıyorsun Erenciğim.Çocuklarla birlikte olmak insana keyif veriyor.Ben de hep parklarda dolaşıyorum.Çocukların sesleri, cıvıltıları, küçük kavgaları, büyük sevinçleri kendimi unutturuyor.
_Ne derdin var ki İsmail amca?
_Sen tekerlekli sandalyedeyken, dert yanmam uygun olmayabilir ama kendimi biraz yalnız hissediyorum. Ben askeriyeden emekli olmuş bir doktorum. Eşimi kaybedeli 5 sene oluyor.İki tane çocuğum var.Kızım master için Amerikaya gitti.Kendisi arkelog, yabancı birisiyle evlendi, orada kaldı.Oğlum Antalya’da bir otelde müdür.Her ikisi de çok yoğunlar.Arkadaşlarımın bir kısmı emekli oldu, kendi kasabalarına yerleştiler, bir kısmı da vefat ettiler.Çok şükür işlerimi yapıyorum, sağlıklıyım ama iki kelime konuşacak kimsem yok.Hiç ortak noktam olmasa bile bazen eve temizlik için gelen kadınla bile saatlerce sohbet etmek istiyorum.Faydalı bir iş yapıyor, belli bir sosyal çevreye sahip iken şimdi dört duvarın arasında tek başına kalmak beni üzüyor.Doğduğundan beri mi yürüyemiyorsun?
_Hayır, ben iki sene önce ailemle birlikte tatil dönüşü bir trafik kazası geçirdim.Kazada babamı ve kardeşimi kaybettik.Annem ve ben ağır yaralı olarak kurtulduk.Bir yıl yataktan çıkamadım.Annem ise bir süre dengesini kaybetti, psikolojik destekle yaşama döndü.Yaşadığımız kolay bir şey değildi, gözümüzü kapattığımız an kaza gözümüzün önüne geliyordu.Freni boşalmış gibi hızla üzerimize gelen bir tır, acı bir fren sesi ve babamın direksiyonu kırması.Gözümü açtığımda hastane odasındaydım.Bir senemi ottan farksız bir şekilde, tek başıma odamda yatarak geçirdim.Gökyüzüne bakarak, neden ben hesaplaşmalarıyla boğuştum.Kendime, hayata, herşeye küstüm.Beni yalnız bırakan babama, artık beni taşıyamayan bacaklarıma öfke doluydum.Bir gün uçarak, camımın önüne kadar gelmiş bir balon bana ufak bir umut oldu. Balon bana hayatımın bitmediğini fısıldadı.O gün yaşamaya karar verdim.Allah benim ölmemi istemediği için, yaşamamın bir sebebi olduğunu düşünmeye başladım.Şimdi yaşamamın neye hizmet edeceğini bulmaya çalışıyorum.Annemin hayata tutunma dalı oldum.İki yaralı olarak yolumuza devam ettik. DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
