- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,507
- Tepkime Puanı
- 189
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Öykünün Adı: Hayata Tutunmak
Yazar: ELİF ÖZCAN
Yazarın Özgeçmişi:
1996 yılında İstanbul’da doğdum.Babam şoför annem ev hanımı,ağabeyimde üniversite öğrencisi.Eyüp Şehit öğretmenler ilköğretim okulu’ndan mezun oldum ve aynı yıl Gaziosmanpaşa Plevne lisesi’ne kayıt oldum (2010). 2011 yılında bütün derslerin verildiği okul kursuna kayıt oldum.Roman okumayı severim. Kendime ait yirmi iki adet şiirim,altı tane komposizyonum ve henüz tamamlayamadığım üç adet yazmakta olduğum roman çalışmalarım var.Şu ana kadar bu yarışmayı da sayarsak iki tane öykü yarışmasına ve bir tane komposizyon yarışmasına başvurdum,sonuçları henüz açıklanmamıştır.
Hayata Tutunmak adlı öyküden kısa alıntı:
Yirmi iki yaşındayım. Babam özel bir şirkette genel müdür. Maddi durumumuzda sıkıntı yoktu yani. Benim odamı,satın aldığım o pahalı kıyafet ve eşyaları duyan benim hayatıma özenirdi belki ama hiçbir şey görüldüğü gibi değildir. Yürüme engelliyim. Doğuştan değil ama sonradan oldu, o gün oldu. O gün aklıma geldikçe daha kötü oluyordum. Zaten hiç aklımdan çıkmıyordu ki
On bir yaşındaydım. Beşinci sınıfa gidiyordum o zamanlar ve kolejde okuyordum. Hiç unutmam matematik dersindeydik. Nöbetçi elindeki afişi hocadan izin aldıktan sonra duvara asmıştı. Teneffüste afişin başına toplandık. Müze gezisi için afişti. Son müracaat tarihi yedi gün sonraydı. Bütün sınıf başvurmuştu. Ben ve en iyi arkadaşım Kardelen hariç. Son müracaat gününe bir gün kalmıştı. Kardelen ısrar edince annemi arayıp o gün uygun olup olmadığını sormuştum. Uygundu. Kardelenin annesi ve annem müracaat etmişti. On gün sonra o lanet olasıca gezi günü gelmişti. Herkes en güzel kıyafetlerini giymiş ve mutluydu. O gün bu olaylara izleyici olsaydım güzel kıyafet giyip mutlu olan herkese “ Azrail’le dans etmek için yarışıyor sanki” derdim. Müze dönüşü umduğumuz gibi geçmedi ,kaza oldu. Otobüs uçurum kenarında asılı kaldı düştü düşecekti yani. Kardelen’in vücudu cama sıkışmıştı. Gövdesine kadar olan kısmı içeride bacakları dışarıdaydı . Düşerse uçurumdan yuvarlanacaktı. “Zeliha,yardım et !” dedi. Yemin ederim ki bütün gücümle onu çekmeye çalıştım onu. Bacaklarım iki koltuğun arasına sıkışmıştı ama yine de bütün gücümle tuttum Kardelen’in ellerini. Ama yetmedi ! Su gibi kaydı ellerimden ve ben bir şey yapamadım! Tutamadım. Annem de arka koltuktaki cam kenarında oturuyordu. Onun da uçurum kenarında buldular. Cansız bedenini… Babam “ O melek oldu ve seni bulutlardan izliyor “ derdi. Ama o yaşarken de melek değil miydi? Karşılıksız sevgisiyle en büyük destekçimdi o. Kardelen de en iyi arkadaşımdı o şimdide öyle. Yani anlayacağınız ben o kazada sadece bacaklarımı değil kendimi de kaybettim. DEVAMI İÇİN TIKLAYIN
Yazar: ELİF ÖZCAN
Yazarın Özgeçmişi:
1996 yılında İstanbul’da doğdum.Babam şoför annem ev hanımı,ağabeyimde üniversite öğrencisi.Eyüp Şehit öğretmenler ilköğretim okulu’ndan mezun oldum ve aynı yıl Gaziosmanpaşa Plevne lisesi’ne kayıt oldum (2010). 2011 yılında bütün derslerin verildiği okul kursuna kayıt oldum.Roman okumayı severim. Kendime ait yirmi iki adet şiirim,altı tane komposizyonum ve henüz tamamlayamadığım üç adet yazmakta olduğum roman çalışmalarım var.Şu ana kadar bu yarışmayı da sayarsak iki tane öykü yarışmasına ve bir tane komposizyon yarışmasına başvurdum,sonuçları henüz açıklanmamıştır.
Hayata Tutunmak adlı öyküden kısa alıntı:
Yirmi iki yaşındayım. Babam özel bir şirkette genel müdür. Maddi durumumuzda sıkıntı yoktu yani. Benim odamı,satın aldığım o pahalı kıyafet ve eşyaları duyan benim hayatıma özenirdi belki ama hiçbir şey görüldüğü gibi değildir. Yürüme engelliyim. Doğuştan değil ama sonradan oldu, o gün oldu. O gün aklıma geldikçe daha kötü oluyordum. Zaten hiç aklımdan çıkmıyordu ki
On bir yaşındaydım. Beşinci sınıfa gidiyordum o zamanlar ve kolejde okuyordum. Hiç unutmam matematik dersindeydik. Nöbetçi elindeki afişi hocadan izin aldıktan sonra duvara asmıştı. Teneffüste afişin başına toplandık. Müze gezisi için afişti. Son müracaat tarihi yedi gün sonraydı. Bütün sınıf başvurmuştu. Ben ve en iyi arkadaşım Kardelen hariç. Son müracaat gününe bir gün kalmıştı. Kardelen ısrar edince annemi arayıp o gün uygun olup olmadığını sormuştum. Uygundu. Kardelenin annesi ve annem müracaat etmişti. On gün sonra o lanet olasıca gezi günü gelmişti. Herkes en güzel kıyafetlerini giymiş ve mutluydu. O gün bu olaylara izleyici olsaydım güzel kıyafet giyip mutlu olan herkese “ Azrail’le dans etmek için yarışıyor sanki” derdim. Müze dönüşü umduğumuz gibi geçmedi ,kaza oldu. Otobüs uçurum kenarında asılı kaldı düştü düşecekti yani. Kardelen’in vücudu cama sıkışmıştı. Gövdesine kadar olan kısmı içeride bacakları dışarıdaydı . Düşerse uçurumdan yuvarlanacaktı. “Zeliha,yardım et !” dedi. Yemin ederim ki bütün gücümle onu çekmeye çalıştım onu. Bacaklarım iki koltuğun arasına sıkışmıştı ama yine de bütün gücümle tuttum Kardelen’in ellerini. Ama yetmedi ! Su gibi kaydı ellerimden ve ben bir şey yapamadım! Tutamadım. Annem de arka koltuktaki cam kenarında oturuyordu. Onun da uçurum kenarında buldular. Cansız bedenini… Babam “ O melek oldu ve seni bulutlardan izliyor “ derdi. Ama o yaşarken de melek değil miydi? Karşılıksız sevgisiyle en büyük destekçimdi o. Kardelen de en iyi arkadaşımdı o şimdide öyle. Yani anlayacağınız ben o kazada sadece bacaklarımı değil kendimi de kaybettim. DEVAMI İÇİN TIKLAYIN
