- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,507
- Tepkime Puanı
- 189
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Not: Bu kısa öyküde yazar ad soyad ve kişisel bilgilerini yazmadığı için olduğu gibi yayınlıyoruz.
Kızım Aslı altı aylıkken tanıştı engelleriyle. İlk önce beyin engeli mikrosefali ile ,sonra yürüme engeli, geçirdiği ağır kızamıktan dolayı görme engelli olmuştu. Bizim için de, zor sınav başlamıştı artık. Ben çalışıyordum, ekonomik yönden çalışmak zorundaydım. Huriye* annem yanımıza taşındı. Nurlar içinde uyusun bize elinden geldiğince yardımcı oldu.
Günler günleri kovaladı, kızım hiç iyileşemediği gibi başka amansız hastalıklar peşini bırakmadı. Ömrümüz hastane ev, iş arasında üçgen olmuştu. Kızım için sayılı günler vardı artık yaşam ve ölüm arasında çok ince*
çizgi vardı bizim için. İnsanoğlu için kendi canından olan, canından çok sevdiği birinin acı çekmesi kadar, yüreğini kanatan hiç bir şey olamaz. Ben kızımla cesareti, ölesiye sevmeyi, hayatı tanıdım. Onun her sabah hasta olarak uyanmasını bekledim. Hastaysa yaşıyordu çünkü. Çok geceler nefesini dinledim. Ölümün hep kıyısındaydık. O zamanlar böyle imkanlar yoktu. İlaçlar yurt dışından gelir, bedeli de çoğu zaman kendimiz öderdik. Kızım bizim için çok özeldi. Harika algılaması vardı. Onunla dokunarak anlaşırdık. Dokunarak sever, dokunarak ağlardık. Onun iyileşmesi için, deselerdi ki senin organların lazım seve seve verirdim. Kızımın yaşadığı süre ayakları, gözü kulağı oldum hep. Kızım hayatı boyunca hiç iyileşemedi, yürüyemedi, konuşamadı, göremedi. Ve hep bebek olarak yaşadı. Bir gün yeni bir tedavi bize ışık oldu. Ankara'ya umutla iki yıl gidip geldik. Biz ufacık da olsa bir ümit beklerken, kızım ilaç komplikasyon sonucu cam bebek hastalığından ondört yaşında aramızdan ayrıldı. Kızım ailemiz için hep özeldi.
Şimdi onu çok özlüyorum, ama acıları dindiği için çok huzurluyum. Aradan yıllar geçti, ben yolun yarısına geldim, anne olarak engellerin ne demek olduğunu çok iyi bilirim. Engelleri hiç bir zaman aşamadım ama engelli olmanın yaşamdaki zorluklarını çok iyi hissettim, anladım. Kum tanesi hiç bir zaman inci tanesine dönüşemedi, kızım benim için hep inci tanesiydi, özeldi.
*************
Kum tanesini inciye dönüştürmek mucizedir. Engelli annesi olarak hayattan hep mucize bekledim. Engelleri sabırla, inatla, cesaret ile aşmak istedim. Zaman zaman seçilmiş biri olduğumu düşündüm. Ama engelleri hiç aşamadım.Kızım Aslı altı aylıkken tanıştı engelleriyle. İlk önce beyin engeli mikrosefali ile ,sonra yürüme engeli, geçirdiği ağır kızamıktan dolayı görme engelli olmuştu. Bizim için de, zor sınav başlamıştı artık. Ben çalışıyordum, ekonomik yönden çalışmak zorundaydım. Huriye* annem yanımıza taşındı. Nurlar içinde uyusun bize elinden geldiğince yardımcı oldu.
Günler günleri kovaladı, kızım hiç iyileşemediği gibi başka amansız hastalıklar peşini bırakmadı. Ömrümüz hastane ev, iş arasında üçgen olmuştu. Kızım için sayılı günler vardı artık yaşam ve ölüm arasında çok ince*
çizgi vardı bizim için. İnsanoğlu için kendi canından olan, canından çok sevdiği birinin acı çekmesi kadar, yüreğini kanatan hiç bir şey olamaz. Ben kızımla cesareti, ölesiye sevmeyi, hayatı tanıdım. Onun her sabah hasta olarak uyanmasını bekledim. Hastaysa yaşıyordu çünkü. Çok geceler nefesini dinledim. Ölümün hep kıyısındaydık. O zamanlar böyle imkanlar yoktu. İlaçlar yurt dışından gelir, bedeli de çoğu zaman kendimiz öderdik. Kızım bizim için çok özeldi. Harika algılaması vardı. Onunla dokunarak anlaşırdık. Dokunarak sever, dokunarak ağlardık. Onun iyileşmesi için, deselerdi ki senin organların lazım seve seve verirdim. Kızımın yaşadığı süre ayakları, gözü kulağı oldum hep. Kızım hayatı boyunca hiç iyileşemedi, yürüyemedi, konuşamadı, göremedi. Ve hep bebek olarak yaşadı. Bir gün yeni bir tedavi bize ışık oldu. Ankara'ya umutla iki yıl gidip geldik. Biz ufacık da olsa bir ümit beklerken, kızım ilaç komplikasyon sonucu cam bebek hastalığından ondört yaşında aramızdan ayrıldı. Kızım ailemiz için hep özeldi.
Şimdi onu çok özlüyorum, ama acıları dindiği için çok huzurluyum. Aradan yıllar geçti, ben yolun yarısına geldim, anne olarak engellerin ne demek olduğunu çok iyi bilirim. Engelleri hiç bir zaman aşamadım ama engelli olmanın yaşamdaki zorluklarını çok iyi hissettim, anladım. Kum tanesi hiç bir zaman inci tanesine dönüşemedi, kızım benim için hep inci tanesiydi, özeldi.
