- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Yorgunum... Hem de hiç olmadığım kadar. İçimde büyüyen bir incir ağacı var. Dalları tüm vücudumu sardı saracak. Sanki nefes almak gittikçe zorlaşıyor. Evin duvarları üstüme geliyor. Çerçeveler sanki sadece acıyı anımsatan fotoğraflarla kaplı. Sanki bu koca evrende tek başıma kalmış gibiyim.
Odanın ortasındaki masada tüm beyaz kâğıtlar bana bakıyor. Yaz artık diyor. Yaz artık! Yaz ki sussun içindeki bu acı... Yaz ki incir ağacının dalları kırılsın, daha fazla sarmasın ruhunu. Geçmişin artık kovalamasın seni. Her harfinde bir bir hatıralarından silinsinler... Yaşadığın o acı günü silsin beyninden.
O sonbahar günü... Sanki hala gözlerimin önünde son tangosunu yapar gibi. Ve yine işte yine gözlerimin önünde... Yine beynim bana oyun oynuyor. 8 Eylül sabahı... Yağmurlu bir gün… Bir gün öncesi yetiştirmem gereken o iş için sabaha karşı yatmıştım. Ve her sabah duyduğum o çalar saat sanki kulaklarım için sessizlik yemini etmişti. Uyandığımda saate bakıp beynimden vurulmuşa döndüm. İlk işim kardeşimi uyandırmak ve beni işe götürmesini söylemek oldu. Beni her zamanki gibi kırmadı. Arabaya bindik ve yola koyulduk. Çok telaşlıydım. Hem de her zamankinden daha fazla. İşe geç kalırsam sabaha kadar uğraştığım o proje benim için bitmiş olacaktı. Kardeşimde telaşlıydı. Benim telaşımı gördükçe o daha da hızlanıyordu. Ve o dönemeç. O acı günün mezar taşı asfalt... En son hatırladığım dönerken karşımızdan gelen kamyondu. Uyandıktan sonra ise ilk hatırladığım kardeşimdi... Herkese onu sordum. Sessizdiler. İçlerinde kıvrılan bir acı vardı ve bana söyleyemiyorlardı. O yaşıyor mu diye bağırdım. Annem gözlerimin içine dolan gözlerle baktı ve evet dedi. Evet derken sağ gözünden bir damla gözyaşı süzüldü... Hastahaneden çıkana kadar kardeşimi hiç görmedim. Her gün biraz daha meraklandım. Artık alacağım cevaptan korkup soru sormuyordum. Eve gittiğimde kardeşim yatağında beni bekliyordu. Ama battaniyenin altında bir şey dikkatimi çekti. Kardeşimin sağ ayağı yoktu. O kazada ayağını kaybetmişti.
Öykünün devamını PDF formatında okumak için tıklayınız
Odanın ortasındaki masada tüm beyaz kâğıtlar bana bakıyor. Yaz artık diyor. Yaz artık! Yaz ki sussun içindeki bu acı... Yaz ki incir ağacının dalları kırılsın, daha fazla sarmasın ruhunu. Geçmişin artık kovalamasın seni. Her harfinde bir bir hatıralarından silinsinler... Yaşadığın o acı günü silsin beyninden.
O sonbahar günü... Sanki hala gözlerimin önünde son tangosunu yapar gibi. Ve yine işte yine gözlerimin önünde... Yine beynim bana oyun oynuyor. 8 Eylül sabahı... Yağmurlu bir gün… Bir gün öncesi yetiştirmem gereken o iş için sabaha karşı yatmıştım. Ve her sabah duyduğum o çalar saat sanki kulaklarım için sessizlik yemini etmişti. Uyandığımda saate bakıp beynimden vurulmuşa döndüm. İlk işim kardeşimi uyandırmak ve beni işe götürmesini söylemek oldu. Beni her zamanki gibi kırmadı. Arabaya bindik ve yola koyulduk. Çok telaşlıydım. Hem de her zamankinden daha fazla. İşe geç kalırsam sabaha kadar uğraştığım o proje benim için bitmiş olacaktı. Kardeşimde telaşlıydı. Benim telaşımı gördükçe o daha da hızlanıyordu. Ve o dönemeç. O acı günün mezar taşı asfalt... En son hatırladığım dönerken karşımızdan gelen kamyondu. Uyandıktan sonra ise ilk hatırladığım kardeşimdi... Herkese onu sordum. Sessizdiler. İçlerinde kıvrılan bir acı vardı ve bana söyleyemiyorlardı. O yaşıyor mu diye bağırdım. Annem gözlerimin içine dolan gözlerle baktı ve evet dedi. Evet derken sağ gözünden bir damla gözyaşı süzüldü... Hastahaneden çıkana kadar kardeşimi hiç görmedim. Her gün biraz daha meraklandım. Artık alacağım cevaptan korkup soru sormuyordum. Eve gittiğimde kardeşim yatağında beni bekliyordu. Ama battaniyenin altında bir şey dikkatimi çekti. Kardeşimin sağ ayağı yoktu. O kazada ayağını kaybetmişti.
Öykünün devamını PDF formatında okumak için tıklayınız
