- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Eşinin ve çocuklarının kalbine girmediysen, orada bir yer edinemediysen neye yarar para pul, makam mevki, güç saltanat?
Sen önce baldan tatlı olan sevgiyi tat.
Bir işadamı, tüccar ya da esnaf işyerinde müşterisine gösterdiği ilgi ve dikkati evinde eşine göstermiyorsa; çok büyük bir yanlışın içindedir. Kendisi için müşteri mi daha önemli, yoksa eşi ve çocukları mı?
Şunu kabul edelim ki, işadamı müşterisine gösterdiği ilgi ve dikkati evde eşine, çocuklarına gösterse ev bir sevgi cennetine döner. Dışarıda hoşgörülü, sevecen ve sabırlı olup da eve gelince kaba saba, kinci ve sabırsız olan biri ne acı bir tezat içindedir! Başkalarına gösterdiği iyiliği ve güleryüzü evdekiler niçin hasretle beklesinler?
Müşterisine çok sevecen davranıp evdekilere surat asanlar paranın sevgi ve şefkattan değerli olduğunu sananlardır. Müşterisine gösterdiği ilgiyi ve sabn evinde eşine ve çocuklarına göstermeyen adam bu tutumuyla şöyle demiş olmuyor mu:
“Benim için müşteri daha mühimdir. Eşim ve çocuklarım müşteri kadar önemli değildir. Müşteriyi kaçırmam zarar ederim. Ama eşimin ve çocuklarımın benden kopacak halleri yok. Zaten kopsalar ne olacak ki, gidecek yerleri mi var?”
Ya da bu cümlelere benzeyen bir cümle geçiyordur, müşteriyi eşine tercih eden adamın kafasından…
Tek başına böyle bir yanılgı bile insanı mutsuz etmek için yeter ve artar.
İşte onlardan biriydi gömlekçi Mahmut Efendi… Eşi ve çocukları ilgisizliğinden, sevgisizliğinden şikâyetçiydiler. Onu dükkânında gördüm. Bana ve müşterilerine çok sevecen, ilgili, muhabbetli biriydi. En huysuz müşteriye bile sabırla muhatap oluyor, onlarca gömmleği uzun tezgâhın üzerine yığıyor, tek tek gösteriyor, özelliklerini anlatıyor, asla yılgınlık ve yorgunluk alâmeti göstermiyordu. Bir defasında benim bile sabrım sonuna geldi. Ama baktım, evde eşine ve çocuklarına sevgisizlik ve ilgisizlik gösteren Mahmut Efendi bütün izaha, emeğe, çabaya rağmen gömlek almadan giden müşterisine şöyle diyor: “Çok memnun oldum efendim! Haftaya tekrar beklerim, yeni çeşitlerimiz gelecek. Çok kaliteli gömlekleri çok uygun fiyata vereceğiz. İyi günler efendim!”
Yarım saat kadar uğraşmış, tezgâhın üzeri gömlek kutulanyla dolmuştu. Büyük bir sabırla onları tekrar yerlerine yerleştiriyor, bu arada benimle de sohbet etmeye çalışıyordu. Gömlekçi Mahmut Efendi’ye hayran kalmıştım. Dedim ki: “Mahmut Efendi! Şu müşteriye gösterdiğin sabrın ve ilginin zekâtını evde yengeye ve çocuklara gös-tersen, eminim ki o ev bir sevgi cennetine döner!” Mahmut Efendi şöyle garip garip bakındı yüzüme ve dedi ki: “Efendi! Bu nasıl teklif? Eşim ve çocuklarım müşteri mi ki, onlara da böyle davranacağım? Zaten buradaki çırpınmamız da onlar için değil midir? Bir de yorgun argın eve varınca evdekilere de mi dil dökeceğim? Onlar benim ailem mi, müşterim mi?”
Gömlekçi Mahmut Efendi’ye dilimin döndüğünce anlattım ki, asıl önem ve özen göstermesi gerekenler eşi ve çocuklarıdır. Onların gönüllerini kazanamadıktan sonra gömlek fabrikatörü de olsa kazanmış sayılamazdı.
Beni epey uğraştırdı ama sonunda haklı olduğumu kabul etti.
Duyduğuma göre şimdilerde Mahmut Efendi evdeki müşteriler dediği eşi ve çocuklarıyla sıcacık ilişkiler içinde ve çok mutlu. “Meğer onlar da müşteriymisler! Gömleğimin değil ama yüreğimin müşterileri. Evde onlarla yürek alışverişini sağlam yapınca gömlek müşterisiyle de aram iyi oluyor. Keşke bunca zaman evdeki müşterileri de ihmal etmeseydim!” diyor.
Eşinin ve çocuklarının kalbine girmediysen, orada bir yer edinemediysen neye yarar para pul, makam mevki, güç saltanat? Sen önce baldan tatlı olan sevgiyi tat. Gönüller dolusu sunulmuş sana. Can yoldaşınla ve çocuklarınla.
Sen önce baldan tatlı olan sevgiyi tat.
Bir işadamı, tüccar ya da esnaf işyerinde müşterisine gösterdiği ilgi ve dikkati evinde eşine göstermiyorsa; çok büyük bir yanlışın içindedir. Kendisi için müşteri mi daha önemli, yoksa eşi ve çocukları mı?
Şunu kabul edelim ki, işadamı müşterisine gösterdiği ilgi ve dikkati evde eşine, çocuklarına gösterse ev bir sevgi cennetine döner. Dışarıda hoşgörülü, sevecen ve sabırlı olup da eve gelince kaba saba, kinci ve sabırsız olan biri ne acı bir tezat içindedir! Başkalarına gösterdiği iyiliği ve güleryüzü evdekiler niçin hasretle beklesinler?
Müşterisine çok sevecen davranıp evdekilere surat asanlar paranın sevgi ve şefkattan değerli olduğunu sananlardır. Müşterisine gösterdiği ilgiyi ve sabn evinde eşine ve çocuklarına göstermeyen adam bu tutumuyla şöyle demiş olmuyor mu:
“Benim için müşteri daha mühimdir. Eşim ve çocuklarım müşteri kadar önemli değildir. Müşteriyi kaçırmam zarar ederim. Ama eşimin ve çocuklarımın benden kopacak halleri yok. Zaten kopsalar ne olacak ki, gidecek yerleri mi var?”
Ya da bu cümlelere benzeyen bir cümle geçiyordur, müşteriyi eşine tercih eden adamın kafasından…
Tek başına böyle bir yanılgı bile insanı mutsuz etmek için yeter ve artar.
İşte onlardan biriydi gömlekçi Mahmut Efendi… Eşi ve çocukları ilgisizliğinden, sevgisizliğinden şikâyetçiydiler. Onu dükkânında gördüm. Bana ve müşterilerine çok sevecen, ilgili, muhabbetli biriydi. En huysuz müşteriye bile sabırla muhatap oluyor, onlarca gömmleği uzun tezgâhın üzerine yığıyor, tek tek gösteriyor, özelliklerini anlatıyor, asla yılgınlık ve yorgunluk alâmeti göstermiyordu. Bir defasında benim bile sabrım sonuna geldi. Ama baktım, evde eşine ve çocuklarına sevgisizlik ve ilgisizlik gösteren Mahmut Efendi bütün izaha, emeğe, çabaya rağmen gömlek almadan giden müşterisine şöyle diyor: “Çok memnun oldum efendim! Haftaya tekrar beklerim, yeni çeşitlerimiz gelecek. Çok kaliteli gömlekleri çok uygun fiyata vereceğiz. İyi günler efendim!”
Yarım saat kadar uğraşmış, tezgâhın üzeri gömlek kutulanyla dolmuştu. Büyük bir sabırla onları tekrar yerlerine yerleştiriyor, bu arada benimle de sohbet etmeye çalışıyordu. Gömlekçi Mahmut Efendi’ye hayran kalmıştım. Dedim ki: “Mahmut Efendi! Şu müşteriye gösterdiğin sabrın ve ilginin zekâtını evde yengeye ve çocuklara gös-tersen, eminim ki o ev bir sevgi cennetine döner!” Mahmut Efendi şöyle garip garip bakındı yüzüme ve dedi ki: “Efendi! Bu nasıl teklif? Eşim ve çocuklarım müşteri mi ki, onlara da böyle davranacağım? Zaten buradaki çırpınmamız da onlar için değil midir? Bir de yorgun argın eve varınca evdekilere de mi dil dökeceğim? Onlar benim ailem mi, müşterim mi?”
Gömlekçi Mahmut Efendi’ye dilimin döndüğünce anlattım ki, asıl önem ve özen göstermesi gerekenler eşi ve çocuklarıdır. Onların gönüllerini kazanamadıktan sonra gömlek fabrikatörü de olsa kazanmış sayılamazdı.
Beni epey uğraştırdı ama sonunda haklı olduğumu kabul etti.
Duyduğuma göre şimdilerde Mahmut Efendi evdeki müşteriler dediği eşi ve çocuklarıyla sıcacık ilişkiler içinde ve çok mutlu. “Meğer onlar da müşteriymisler! Gömleğimin değil ama yüreğimin müşterileri. Evde onlarla yürek alışverişini sağlam yapınca gömlek müşterisiyle de aram iyi oluyor. Keşke bunca zaman evdeki müşterileri de ihmal etmeseydim!” diyor.
Eşinin ve çocuklarının kalbine girmediysen, orada bir yer edinemediysen neye yarar para pul, makam mevki, güç saltanat? Sen önce baldan tatlı olan sevgiyi tat. Gönüller dolusu sunulmuş sana. Can yoldaşınla ve çocuklarınla.
