- Katılım
- Haz 21, 2010
- Mesajlar
- 7
- Tepkime Puanı
- 0
- Puanları
- 0
Bugün öğlen saatlerinde uzunca bir süredir görüşmediğim görme engelli avukat arkadaşımı ziyarete gittim. Bizim avukat görme engelinin yanına birde işitme sorunu eklenince emekliliğini istedi.
Birbirimize kişisel yaşamımız da karşılaştığımız sorunlardan bahsettik. Aslında o benden dertliydi. Bu yüzden de daha çok o konuştu ben sustum...
Eğitim döneminde yaşadığı sorunlardan, meslek hayattında yaşadıklarına kadar uzanan bi yaşamın hikayesini anlattı. Daha iyi eğitim alabilmek için o dönemde yaşamına dair pek çok şeyi ötelemiş. Daha sonra iyi bi mesleki kariyer yapmak için ötelemiş. Tüm hedeflerine de ulaşmış. Tabi iş burada bitmemiş. Çocukları olmuş onlara daha iyi bi eğitim daha sağlıklı bi gelecek oluşturmak adına pek çok şeyi ötelemiş. Tatile çıkmamış sürekli çalışmış vs vs vs...
Şimdilerde ise bolca zamanı olmasına rağmen üç kuruş emekli maaşıyla zar zor geçinir durumda kalmış. Üzerine birde görme engeli işitme sorunuda eklenince evden dahi dışarı çıkamaz olmuş.
Eşi sağlık sorunları nedeniyle ona refaket edemiyor, çocukları ise herbiri ayrı memleketlerde iş yaşamına atılmış. Bir nevi yalnız kovboyu oynuyorum dedi.
Bu minvalde devam eden 2-3 saatlik sohbetin sonunda şunları söyledi.
Biz engelliler zaten engelimiz nedeniyle hayatta yaşanacak pek çok zevkten mahrum kalıyoruz. Benim ailem için eğitim ve mesleki kariyer için ertelediğim kişisel yaşamımı belki herkes erteliyor. Anca bu insanlar en azından yaşamlarının emeklilik dönemlerinde erteledikleri bu planları gercekleştirme şansları oluyor. Benim o şansım bile yok.
Arkadaşımla vedalaşıp eve gelince konuştuklarımız üzerine uzun uzadıya düşündüm. Evet arkadaşım haklıydı. Bizim gibi hayata 1-0 mağlup başlayan kişiler ellerinde fırsat varken bu fırsatları değerlendirmeliler.
Feleğin çemberine takılmışız. Bir yanımız hep eksik kalmış bir yanımız hep kırgın. Bu gerçek tüm çıplaklığıyla ortadayken başkaları adına ertelenecek bir yaşamımız olmamalı.
Birbirimize kişisel yaşamımız da karşılaştığımız sorunlardan bahsettik. Aslında o benden dertliydi. Bu yüzden de daha çok o konuştu ben sustum...
Eğitim döneminde yaşadığı sorunlardan, meslek hayattında yaşadıklarına kadar uzanan bi yaşamın hikayesini anlattı. Daha iyi eğitim alabilmek için o dönemde yaşamına dair pek çok şeyi ötelemiş. Daha sonra iyi bi mesleki kariyer yapmak için ötelemiş. Tüm hedeflerine de ulaşmış. Tabi iş burada bitmemiş. Çocukları olmuş onlara daha iyi bi eğitim daha sağlıklı bi gelecek oluşturmak adına pek çok şeyi ötelemiş. Tatile çıkmamış sürekli çalışmış vs vs vs...
Şimdilerde ise bolca zamanı olmasına rağmen üç kuruş emekli maaşıyla zar zor geçinir durumda kalmış. Üzerine birde görme engeli işitme sorunuda eklenince evden dahi dışarı çıkamaz olmuş.
Eşi sağlık sorunları nedeniyle ona refaket edemiyor, çocukları ise herbiri ayrı memleketlerde iş yaşamına atılmış. Bir nevi yalnız kovboyu oynuyorum dedi.
Bu minvalde devam eden 2-3 saatlik sohbetin sonunda şunları söyledi.
Biz engelliler zaten engelimiz nedeniyle hayatta yaşanacak pek çok zevkten mahrum kalıyoruz. Benim ailem için eğitim ve mesleki kariyer için ertelediğim kişisel yaşamımı belki herkes erteliyor. Anca bu insanlar en azından yaşamlarının emeklilik dönemlerinde erteledikleri bu planları gercekleştirme şansları oluyor. Benim o şansım bile yok.
Arkadaşımla vedalaşıp eve gelince konuştuklarımız üzerine uzun uzadıya düşündüm. Evet arkadaşım haklıydı. Bizim gibi hayata 1-0 mağlup başlayan kişiler ellerinde fırsat varken bu fırsatları değerlendirmeliler.
Feleğin çemberine takılmışız. Bir yanımız hep eksik kalmış bir yanımız hep kırgın. Bu gerçek tüm çıplaklığıyla ortadayken başkaları adına ertelenecek bir yaşamımız olmamalı.
