Özürlü Kim ? Kim Özürlü ? Kimler Özürlü ?

Yaşamdan öğrendiğim en güzel cümlede "imkansıza İnanma" olmuştur. İstediğim Yüksekokulu kazanıp devam ettim bu arada işime de devam ediyordum. Bir süre sonra önceki ameliyatımla ilgili olduğu söyleyen çok ciddi bir sağlık sorunu daha yaşadım onu da uzunca bir süre de ama sabırla atlattım ve epeyce bir süredir işimin haricinde felçli arkadaşlarıma dersler veriyorum görme engelli kardeşlerimin faydalanması amacıyla canlı kitap okuyorum yaptığım uğraşıları yine bu arkadaşlarımın eğitiminde faydalanmak amacıyla sergiliyorum, kermesler düzenliyorum ve günde 5 saat uyuyorum. Hafta sonlarım hiç yok, özel günlerim ise kısıtlı ama böyle yaşamaktan da acayip keyif alıyorum. Şu anda sağlık durumumda özel yaşantımda gayet iyi bu arada doktorlar beni gördüklerinde şaşırıyorlar. Bu sorunları yalnızca ben yaşamadım tüm engelli arkadaşlarım az yada benden kat be kat sorunlarla boğuşuyorlar o anlamda ben sadece yaşamımdan kesitler veriyorum. Ben arkadaşlarıma öğretirken onlardan öğrendiklerimde yadsınamaz ancak şöyle bir durum var ki, bazı arkadaşlarım yaşadıkları sorunlardan dolayı oldukça hassas ve en ufak kötü bakış bile onların hayattan kopmalarına neden olabiliyor benzer bir durumu yakında yaşadık çok değer verdiğim bir kardeşim sokakta gördüğü böyle bir muamele sayesinde o güne kadar okumayı dahi öğrenememesine rağmen ara verdi onu tekrar aramıza döndürmek için akla karayı seçtik. Bir çok engelliyle çalıştığım için bunları yazmak zorunda kaldım çünki aile de bireyin yaşamına destek olup engeliyle barış içinde yaşamasına katkı sağlamadığı müddetçe daha doğrusu hayatla barış içinde olmasını sağlayamıyorsa engelli birey kendini çaresiz hissediyor.

Şuna da inanıyorum ki ne kadar fazla kişi sokağa çıkarsa mimari engeller o kadar hızlı çözülecek. İnsanlar sokaklarda sayıca az engelli gördükçe sayımızın az olduğunu düşünerek bizlere daha az hizmetler getiriyorlar. Arkadaşım, size ayırdığım vakit benim için boşa geçen vakit değil hoş bir zamandır ve ben yazmayı seven bir kişi olarak içimden geliyorsa saatlerce yazabilirim. Son olarak diyorum ki, ben sizi ne kadar anladım desem de yalan olur çünki ben engelli bir birey olarak yazıyorum sizde engelli evladı olan anne kalbiyle...Unutmayalım ki, dünya durmadan dönüyor, her geçen günde yenilikler getiriyor bugün imkansız olan bir sorun yarın çocuk oyuncağı olabiliyor yeterki bizler umutlarımızı kaybetmeyelim...Sevgiyle ve dostça kalın...

Sayın Mavibalina arkadaşım......Hayatta karşılaştığınız ve yendiğiniz olaylardan dolayı kutluyorum.Bende sizin gibi eleştiriye açık birisiyim.fakat sizi eleştirmek gibi bir çaba içersinde değilim.ben kendime öz eleştiride çok rahat yapabiliyorum.Beni fikirlerimden düşüncelerimden dolayı y
argıladığınızı düşünmüyorum.herkes fikir ve düşünce özgürlüğünü kendisi kullanmak zorundadır....... Ben sizin yaptıklarınızı ve arkadaşlarınıza çevrenizdeki kişilere olan yardımlarınızı saygıyla karşılıyorum......Fakat konuyu derinleştirerek bende şunu yapıyorum olayına girmek istemiyorum çünkü benim hayat görüşüm yaptığım fayda sağladığım konuları (kızımın dışındaki kişilerden bahsediyorum)dile getirmek benim prensiplerim dışı olan bi konudur.

Siz şanslı olarak adlandırıyorum bütün zorlukları yenip bu duruma gelmişsiniz ne mutlu size.sizden feyz alarak takip edip bu başarıya ulaşmak için adım adan arkadaşlarımın hepsini tebrik ediyorum.önemlidir kişinin önünde bir rol model olması.......Paragrafınızın birinde ilaç içtiğimi unutuyordum hayati önem taşıyordu çentik atıyordum yazdınız.İşte arkadaşım kalemi alıp çentik siz atıyorsunuz.Aramızdaki fark benim kızım atamıyor o çentiği ben atıyorum.Bizler yüzümüze konan sineği kovalıyoruzya benim kızım onu yapamıyor.ben kovalıyorum .......Bu yazıştığımız bir konu üzerindeki diyaloğu sen ben biz ve onlar konumuna taşımak istemiyorum.Hepimiz ayrı konular ayrı mücadeleler içinde çıkışlarımızı buluyoruz.Siz imkansıza inanma sözünü yenip bu başarıları elde etmişsiniz.TEBRİKLER.çok sevindim adınıza.ben imkansızı biliyorum yaşıyorum ve halen mücadele veriyorum.

Aile içinde hayatla barışık şekilde yaşantımıza devam ediyoruz.Kimse ve bende dahil engelimize bi kat daha engel koyup,baskı yaparak moral bozarak bi yaşam şekli içersinde değiliz.Bencede görelim dışarda daha çok tekerlekli sandalye.çıkalım gösterelim kendimizi...............................Benim bir konuya duygusal yaklaşarak birşeyler yazmam sizi oldukça benim hayatıma dahil olmayı ve yol göstermenize sebep oldu.
Siz benim kızımı evde tutup hapis hayatı yaşattığımı ima etmeniz bu konunun bu kadar uzamasına sebep oldu.Müsterih olun biz her canımız istediğinde dışarlardayız.O halde bizler neden bu site altında fikir alış verişi içersindeyiz.mutluluklarımızı paylaşalım çoğalsın....Üzüntülerimizi paylaşalım azalsın diye biliyordum.Dertler şöyle dursun mu diyelim sayın mavibalina.

Anlamayabilirim diyorsunuz benim için.ANLAMALISINIZ.Ben hem engelleri sizler gibi yaşayan hemde engelli kızı olan bi anneyim.Ben sizin kadar çok fazla vakit muhtemelen ayıramayabilirim.ben geceleri hiç uyumuyorum.gece evle ilgili işlerimi halledip.bütün günümü malum sorumluluklarıma ayırmak zorundayım.Şu size yazdıklarımda benim için boş değil hoş vakitler oldu.Böyle hoşluklara insan istediği anda bişeyi eksik yaparak vakit ayırabiliyor.Sizinde dediğiniz gibi dünya tabiki dönüyor fakat benim için değil umarım derdinin sıkıntısının dermanını bekleyen can dostlarıma ilaç olsun.SEVGİYLE KALIN.HOŞÇAKALIN.

mavibalina2012 ve Belgin hanımın konuya dair yazdıkları mesajlar çok önemli. Özellikle mavibalina'nın son derece cüretkar (buradaki cüretkar sözü olumlu manada kullanılmıştır.) bir tavırla söylediği "sokağa çıkmalıyız" söylemini çok önemsiyorum. Ne kadar çok görünür olursak o kadar çok farkındalık yaratmış oluruz.
Ek olarak şunu söylemeden de geçemeyeceğim. Konu altında geçen ikili tartışmalar son derece saygılı bir şekilde devam ediyor. Bu türden konularda amaç çoğu zaman üzüm yemek değil bağcıyı dövmeye dönüşür. Bu konu altında bunun yaşanmaması da beni ayrıca mutlu etti. Tam gaz devam.

Halil bey,yorumunuz için tşk ederim.Aynı amaçlar için bulunduğumuz bu çatı altında tabiki saygı ve sevgi içinde konuları tartışmaya sunmalıyız.Görünürlüğümüz evet farkındalık yaratacak ve yarattığına inananlardanım.Saygı ve sevgilerimle.....

Arkadaşlar Selamlar,

Ateş düştüğü yeri yakar ! Her engelli kendi ateşinde yanar tabii ki de engelli yakınları da bu yanan ateşten nasibini fazlasıyla alır ne yazık ki ...durum böyle olunca da herkesin yaşananlara verdiği tepkiler de farklı olabilmektedir.

Her insanın yaşama şekli tabii ki farklıdır, herkes en iyi şekilde mutlu olarak yaşamak ister bunu sonuna kadar da hakeder...Bizi birbirimizden farklı kılan yaşadığımız acılara verdiğimiz tepkilerdir aslında...özellikle sonradan engelli olanlar adına yazıyorum...her engellinin yaşama tutunuşu farklıdır...ama sonradan engelli olanların yaşadığı dönemler genelde aynıdır...dönemler...kaçınılmazdır ve aslında yaşanmalıdırlar da...acıyı dibine kadar yaşa ki azalmaya başlasın!...Kimse kimseyi ne yargılamak ne de eleştirme görevini üstlenmesin! Hiçbirimiz aynı duyguları yaşayamamış olabiliriz de...her durum karşısında doğru olanı yapabilseydik zaten hepimiz mükemmel insanlar olurduk...Çıkış yollarımız farklı, düşüncelerimiz farklı olabilir...önemli olan en büyük sorunlarda bile başedebilme cesaretini gösterebilmektir...

Sevgili Belgin Hanım,

Kızınızı en iyi siz tanırsınız, onun isteklerini ve sevinçlerini de en iyi siz bilirsiniz doğal olarak bir annenin evladından tek beklediği gözlerindeki ışık değil midir? Anne kadar koşulsuz sevgiye sahip olan başka bir varlık düşünemiyorum tabii ki baba da çok önemli ama annelik başka...Kusuruma bakmayın ama ben kendi adıma kızınızı en iyi şekilde koruyan ve kollayan meleğin sadece siz olduğunuza inanıyorum...Dualarım sizinle olsun...bir anne olarak yavrunuzu ve tabii kendinizi de ; toplumun delici bakışlarından, saçma sapan sorularından , her türlü yaşamınıza müdahale etme isteğinden ve merakından dolayı sizin ne kadar mücadele verdiğinizi hissedebiliyorum...

Size söylemek istediğim siz gerçekten güçlü bir annesiniz! Ne zaman bir zorlukla karşılaşırsanız o an aklınıza gelen ilk şey sizi bu toplumda rahatsız edenlere karşı asla başınızı öne eğmeyin, başınız dik dursun , ne kızınızı ne de sizi üzmelerine izin vermeyin...Bu dünyada siz de varsınız ve istediğiniz zaman dışarı çıktığınızda ne bakışlara aldırın ne de sorulara cevap vermek için kendinizi zorlayın ! Bırakın insanlar merak etsinler! Bırakın insanlar ne düşünürse düşünsün! Siz sağlam durun, güçlü olun yeter...

Sevgili Gazoz Agacı Arkadaşım,
,Yaptığınız yorum için tşk ederim.Haklısınız hepimiz engellerimizi,acılarımızı,paylaşımlarımızı ve mücadelelerimizi farklı yaşıyoruz.Bende kendimi sonradan engelli olan bir birey olarak adlandırıyorum.Bu yaşananları mücadeleleri kızımla birlikte öğrenip hem aileye hem kendime kabullendirdim.Herkes gibi bende yüzleştim artık engelimizle.Bir süre sorulardan bakışlardan kaçırdım gözlerimi ve kendimizi.Daha sonra sürekli izah etme çabasına girdim.Buda yordu beni. Şuan meraklı ve sorgulayıcı tavırları görmemezlikten ve duymamazlıktan gelerek bir anne herşeyi normal seyrinde giden evladı ile nasıl vakit geçiriyorsa ona yakın bi şekilde hayatımızı devam ettiriyoruz.

Evet sizinde dediğiniz gibi kimsenin beni üzmesine kırmasına asla izin vermem.
Ben engelimin engelimizin karşısında mücadeleci ve dik durmayı öğrendim.Fakat daha kararlıyım artık...... Bende varım tabiki,benim kendi üstüme aldığım bir negatiflik direk kızıma yansıyıp yavrumunda mutsuz olmasına sebep verecekse bütün olumsuz bakışlar,olumsuz sorular bizlerden,hepimizden uzak dursun arkadaşım.
Yarının bugünden daha fazla güzellikler ve mutluluklar getirmesi dileklerimle.Sevgiyle kalın.