M
mavibalina2012
Guest
Yaşamdan öğrendiğim en güzel cümlede "imkansıza İnanma" olmuştur. İstediğim Yüksekokulu kazanıp devam ettim bu arada işime de devam ediyordum. Bir süre sonra önceki ameliyatımla ilgili olduğu söyleyen çok ciddi bir sağlık sorunu daha yaşadım onu da uzunca bir süre de ama sabırla atlattım ve epeyce bir süredir işimin haricinde felçli arkadaşlarıma dersler veriyorum görme engelli kardeşlerimin faydalanması amacıyla canlı kitap okuyorum yaptığım uğraşıları yine bu arkadaşlarımın eğitiminde faydalanmak amacıyla sergiliyorum, kermesler düzenliyorum ve günde 5 saat uyuyorum. Hafta sonlarım hiç yok, özel günlerim ise kısıtlı ama böyle yaşamaktan da acayip keyif alıyorum. Şu anda sağlık durumumda özel yaşantımda gayet iyi bu arada doktorlar beni gördüklerinde şaşırıyorlar. Bu sorunları yalnızca ben yaşamadım tüm engelli arkadaşlarım az yada benden kat be kat sorunlarla boğuşuyorlar o anlamda ben sadece yaşamımdan kesitler veriyorum. Ben arkadaşlarıma öğretirken onlardan öğrendiklerimde yadsınamaz ancak şöyle bir durum var ki, bazı arkadaşlarım yaşadıkları sorunlardan dolayı oldukça hassas ve en ufak kötü bakış bile onların hayattan kopmalarına neden olabiliyor benzer bir durumu yakında yaşadık çok değer verdiğim bir kardeşim sokakta gördüğü böyle bir muamele sayesinde o güne kadar okumayı dahi öğrenememesine rağmen ara verdi onu tekrar aramıza döndürmek için akla karayı seçtik. Bir çok engelliyle çalıştığım için bunları yazmak zorunda kaldım çünki aile de bireyin yaşamına destek olup engeliyle barış içinde yaşamasına katkı sağlamadığı müddetçe daha doğrusu hayatla barış içinde olmasını sağlayamıyorsa engelli birey kendini çaresiz hissediyor.