E
ENB ESKİÜYESİ
Guest
Kas hastası olduktan bi 15 yıl sonra “tekerlekli sandalye’ye” oturmak zorunda kalmıştım. Zorunda kalmıştım diyorum çünkü tekerlekli sandalye bana hep itici gelmişti. Gün oldu kaslarım benim dinlememeye ve isyan etmeye başladı el mahkûm mecburen sandalyeye oturduk.
Henüz sandalyeye oturalı 3-5 ay olmamıştı tam alışamamıştım ama sanki yavaş yavaş kabullenmeye başlamıştım bu durumu. Zaman her şeyin ilacıdır derler ya öyle bir şey işte.
Derken günlerden bir gün kapı çaldı ve uzunnn yıllardır görmediğim bir arkadaşım içeri giriverdi. Beni (her zaman olduğum gibi pc başında ve ) Tekerlekli sandalyede görünce ağzından çıkan ilk laf Ulan sen bu tekerlekli sandalyeye hiç yakışmıyorsun! oldu…
Uzun yıllar görmediğim bir arkadaşı görmenin mutluluğu yerini acı bir hüzne bırakmıştı… Nasıl cevap vermem gerektiği konusunda bocaladım… Herhalde bendeki bocalamayı fark etmiş olmalı ki oda hafiften kızardı… Lafı eveleyip gevelemeye başladı…
Belki gayri ihtiyari söylenmiş bir laftı… Belki gerçekten yakıştıramamıştı beni o sandalye ye…
Fakat uzun yıllar Tekerlekli sandalye ye oturmamak için direnen birine söylenen bu laf zakkum gibi acı gelmişti… Hani dilin kemiği yoktur derler ya beklide öyle yorumlayıp geçiştirmek lazımdı ama ben uzunca bir süre geçiştiremedim malasef…
Şu an için sandalyemle ilgili hiçbir kompleksim yok. Artık muhteşem bir ikiliyiz. Fakat o lafın (tuhaf bir şekilde) acısı hala içimde bir yerlerde saklı...
Henüz sandalyeye oturalı 3-5 ay olmamıştı tam alışamamıştım ama sanki yavaş yavaş kabullenmeye başlamıştım bu durumu. Zaman her şeyin ilacıdır derler ya öyle bir şey işte.
Derken günlerden bir gün kapı çaldı ve uzunnn yıllardır görmediğim bir arkadaşım içeri giriverdi. Beni (her zaman olduğum gibi pc başında ve ) Tekerlekli sandalyede görünce ağzından çıkan ilk laf Ulan sen bu tekerlekli sandalyeye hiç yakışmıyorsun! oldu…
Uzun yıllar görmediğim bir arkadaşı görmenin mutluluğu yerini acı bir hüzne bırakmıştı… Nasıl cevap vermem gerektiği konusunda bocaladım… Herhalde bendeki bocalamayı fark etmiş olmalı ki oda hafiften kızardı… Lafı eveleyip gevelemeye başladı…
Belki gayri ihtiyari söylenmiş bir laftı… Belki gerçekten yakıştıramamıştı beni o sandalye ye…
Fakat uzun yıllar Tekerlekli sandalye ye oturmamak için direnen birine söylenen bu laf zakkum gibi acı gelmişti… Hani dilin kemiği yoktur derler ya beklide öyle yorumlayıp geçiştirmek lazımdı ama ben uzunca bir süre geçiştiremedim malasef…
Şu an için sandalyemle ilgili hiçbir kompleksim yok. Artık muhteşem bir ikiliyiz. Fakat o lafın (tuhaf bir şekilde) acısı hala içimde bir yerlerde saklı...
