Yildizlar ülkesinde düşlerim var benim

Güneşin sıcaklığını ve parlaklığını esirgemediği güzel bir yaz günüydü. Doğa eşsiz renk ve desenlerini cömertçe sergilemişti. Böcekler aralarında neşeyle şarkı söylemeye başlamışlar kelebekler danslarıyla tempo tutmuşlardı bile. Arsızca kayaların arasından fışkıran rengârenk çiçekler kayalara sıkı sıkı tutunarak adeta yaşama meydan okuyorlardı. Öyle ya, hemen pes etmek var mıydı?..Rüzgarın her dokunuşuyla insanları bambaşka duygulara sürükleyen çiçeklerin kokuları yaşama bir başka dem vuruyordu. Dağlar kucağında yetiştirdiği bitkilerle gurur duyuyor olacaklar ki daha heybetli görünüyorlardı. Ağaçların arasından süzülen ışık bir görünüyor bir kayboluyordu. Ormandaki bu sessizliği oradan oraya koşturup hışırtılar çıkartan kertenkeleler ve amaçsızca dolaşıp nereye konacağına bir türlü karar veremeyen arıların vızıltıları bozuyordu. Buradaki güzellikler usta bir ressamın fırçalarıyla şekil bulmuş ancak ressamın ya bozulursa telaşıyla son rötuşlarını yapmaya kıyamadığı tablo gibiydi…
Güneşin daha davetkâr doğduğu, kuşların başka cıvıldadığı, derelerin daha coşkulu aktığı bu orman köyünde güzel mi güzel bir kız yaşarmış. Kız öyle güzelmiş ki bir bakan bir daha bakar gözlerini ondan ayıramazmış. Sapsarı lüle lüle saçları ve denizdeki berraklığı andıran gözleri varmış. Güzelliği dillere destan olup dilden dile konuşulan kız bir gün ormanda gezerken yolunu kaybetmiş. Çevreyi kolaçan edip belki bir tanıdığa rastlarım umuduyla dolaşırken uykusuna yenik düşmüş uyandığında bir de ne görsün her taraf zifiri karanlık korkudan ne yapacağını şaşırarak yoluna devam etmiş ve sonunda yorulup bir ağacın altına uzanarak ortalığın aydınlanmasını beklemeye başlamış. Etraf aydınlandığında korkularından biraz olsun uzaklaşmış. Önünde bir yolun uzadığını fark edip meraklanarak yolu takip etmiş yol uzadıkça uzuyormuş. Yolun bitiminde şaşkınlığı bir kat daha artmış. Burada her şey o kadar farklıymış ki, yol kenarlarında kaldırımlar yokmuş o heybetli dağlara bile rampalarla erişiliyormuş her yer öylesine düzlükmüş ki bakmaktan gözlerini alamamış. Sonra birde ne görsün bu ülkenin insanları da çok farklıymış. Kimileri yürümekte zorluk çekiyor, kimileri görmüyor, bazıları konuşamıyor, kimileri duymuyor, bazıları da konuşulanları anlamıyormuş. Korkusundan kekeleyerek yanına yaklaşan birisine,
-“Bennnn, neredeyim acaba?” diye sormuş. Kısa boylu değnekli çocuk yanıtlamış;
-“Engelliler Ülkesinde”…Kısa bir sessizliğin ardından anlamsız bir ifadeyle aslında alacağı cevabı pek de umursamayan çocuk tekrardan sormuş…
-“Adın ne senin?..Sarı saçlı güzel kız yanıtlamış…
-“Hayal”…
YILDIZLAR ÜLKESİNDE DÜŞLERİM VAR BENİM Adlı öyküyü PDF formatında okuman için BURAYA tıklayınız.