M
mavibalina2012
Guest
Çok fazla değil sanki isteklerimiz sadece yol vermenizi istiyorum. Sizleri geçip geride bırakmak için değil de, sizinle aynı yolda beraberce yürümek niyetimiz... Sizin adımlarınız hızlı, farz edin ki, benim sandalyem de ağır aksak. Benim hızlanmam zor, siz adımlarınızı biraz daha yavaşlatabilir misiniz?...
Aynı yere gidiyorsak, amaçlarımız aynı ise yolumuza beraberce eşlik edebilir miyiz?... Siz önde giderseniz bizler arkada kalırız, tam tersi biraz daha zor ihtimal... Belki de, tüm sorunlar bu şekilde çözülecek, aramızda ilk geçenin kavgası olmasa her şey daha kolay olacak değil mi?... Kocaman yol hepimiz de geçeceğiz ama nedir ki, hızımız, nereye yetişeceğiz ki, önce geçme derdindeyiz?...
Görmelisiniz artık bizleri, sevgili engelli dostları... Bizler de varız aynen sizler gibi. Tüm yollarımız sizinkilerle aynı hızda değil, tek farkımız da bu. Bizim yollarımızda engellerimiz var bir de inişlerimiz, düşmek pahasına da olsa... Nice düşmelerimizin ardından kalkmayı da öğrendik kuşkusuz. Buna tecrübe diyorsanız ben de diyorum ki, acı tecrübe. Her düştüğümüzde kanıyor yaralarımız, her yaramızsa kolaylıkla iyileşmiyor, kimileri derin izler bırakıyor. Ne zaman ki, yara, bere içinde kalan arkadaşlarımızı görüyoruz o zaman tekrardan depreşiyor yara yerlerimiz, anlayacağınız kolayca kabuk bağlamıyor tüm yaralar. Molalarımız bu yüzden, bu yüzden hayatı arkada bırakıp geriden gelmelerimiz. Neler düşünüyorsunuz bilmiyorum ama gerçekleri anlayabilmek için biraz da yaşamak gerekiyor. Yaşamadan anlamak ise duyarlı insanların işi, oldukça da zahmetli.
Bazen diyorum ki, engelli-engelsiz demeden bir gün eşitlik adına yarış yapsak, yaşam koşunuzu yavaşlatmak adına, elimizden tutar mısınız ? Hayatta böyle değil midir?... Tüm haşmetiyle akan sular, dereler de bir anda kurumaz ?...
Biliyorum, yaşadığımız dünyada bir gün engellerimiz sona erecek ama yolumuza birazcık daha hızlanmış adımlarla devam edemez miyiz?...
Aynı yere gidiyorsak, amaçlarımız aynı ise yolumuza beraberce eşlik edebilir miyiz?... Siz önde giderseniz bizler arkada kalırız, tam tersi biraz daha zor ihtimal... Belki de, tüm sorunlar bu şekilde çözülecek, aramızda ilk geçenin kavgası olmasa her şey daha kolay olacak değil mi?... Kocaman yol hepimiz de geçeceğiz ama nedir ki, hızımız, nereye yetişeceğiz ki, önce geçme derdindeyiz?...
Görmelisiniz artık bizleri, sevgili engelli dostları... Bizler de varız aynen sizler gibi. Tüm yollarımız sizinkilerle aynı hızda değil, tek farkımız da bu. Bizim yollarımızda engellerimiz var bir de inişlerimiz, düşmek pahasına da olsa... Nice düşmelerimizin ardından kalkmayı da öğrendik kuşkusuz. Buna tecrübe diyorsanız ben de diyorum ki, acı tecrübe. Her düştüğümüzde kanıyor yaralarımız, her yaramızsa kolaylıkla iyileşmiyor, kimileri derin izler bırakıyor. Ne zaman ki, yara, bere içinde kalan arkadaşlarımızı görüyoruz o zaman tekrardan depreşiyor yara yerlerimiz, anlayacağınız kolayca kabuk bağlamıyor tüm yaralar. Molalarımız bu yüzden, bu yüzden hayatı arkada bırakıp geriden gelmelerimiz. Neler düşünüyorsunuz bilmiyorum ama gerçekleri anlayabilmek için biraz da yaşamak gerekiyor. Yaşamadan anlamak ise duyarlı insanların işi, oldukça da zahmetli.
Bazen diyorum ki, engelli-engelsiz demeden bir gün eşitlik adına yarış yapsak, yaşam koşunuzu yavaşlatmak adına, elimizden tutar mısınız ? Hayatta böyle değil midir?... Tüm haşmetiyle akan sular, dereler de bir anda kurumaz ?...
Biliyorum, yaşadığımız dünyada bir gün engellerimiz sona erecek ama yolumuza birazcık daha hızlanmış adımlarla devam edemez miyiz?...
