Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Üşüyorum İstanbul
Geceleri ayaza çekiyor yalnızlık
ve içime işliyor sevdiklerimin giderken bıraktıkları soğukluk ..
Tut rüzgarlarını İstanbul .
Savurma artık beni
Ondan, onsuzluğa
Çek vapurlarını denizlerden
ve çekip al artık beni bu dehlizlerden
Yorgunum İstanbul...
En az senin kadar
Gidelim mi buralardan?
Üstümüze basıp geçen insanları nasıl sevebildiysek tekrardan
Öyle gidelim mi ?
Yok İstanbul yok
' O ' yok
Yok işte ' O '
Ne kadarda boşuz ikimizde
ve boşluktayız kaldığımızda kendimizle
Galata'dan Kadıköy'e Aşk basmadık yer bırakmadık
Yar , bıraktı.
Gönlümden içeri girerken
Ayak bastı Yarası
Hadi
Tut ellerimi Gidelim
Bize burdan Aşk çıkmaz...
Aşk' ın içinden çıkılır mı hiç İstanbul ?
Her baktığımda, ilk defa görüyormuşum gibi...
Ama; kendimden bile önce tanıdığım...
Her saniye yeniden doğmak gibi...
Ama, asırlardır süren...
Kışa dönmeyen sonbahar; derin, duygulu...
Yaza dönmeyen ilkbahar; serin, coşkulu...
Ilık avuçlarında, kar taneleri...
Güneş sıcağı, gözleri...
Ve sözleri...
Ve sesi...
Böyle olmalı aşkın tarifi...
Ki, tarif edilememeli...
'Resmini çiz!' deseler...
Bacası tüten bir ev belki...
Belki gece yarısı terkedilmiş bir şiir...
Veya kaldırımların kanına giren...
Aşkın ayak sesleri...
'Resmini çiz!' deseler...
Her köşe başı ıhlamur kokar...
Yağmur kokar...
'Resmini çiz!' deseler...
Şehit akıncının dudaklarındaki tebessüm...
Veya...
Gecenin koynuna bırakılan gözyaşları...
Gizli ve mahcup...
Aşk, istemektir belki...
Belki bir ticaret; pazarlıksız...
Bedeli kalbinizdir... Bedeli herşeydir...
Sonrası bir uzun yolculuk...
Sonrası; nasip!
Tarifini sorsalar....
Her baktığımda, ilk defa görüyormuşum gibi...
Az kalsın ölüyormuşum gibi...
Kendime ait bir hayat istediğimi anladım.
Sadece bana ait bir hayat.
Acıların, düş kırıklarının, korkuların,
Olması gerekenlerin, adanmışlıkların,
Başkalarının kurallarının yönetmediği bir hayat.
Pişmanlık gibi değil.
Gitme zamanının geldiğini nasıl anlayabilir insan.
Nasıl anlatabilir.
Yalnızlığı özlüyorum,
Yüzümde gölgeler olmadan yaşamayı.
Önceleri çok korktum.
Hala bazen korkuyor olsam da,
Usulca fısıldıyorum kulağına aslında her şeyi.
İçimi sızlatacak kimse kalmadı içimde..
Dedim ki kendime...
Dön ve arkana son bir defa bak.
Hafızamın gözlerinde nakış nakış aktı işlemiş olduğum her ne varsa.
Elimden gelen her şeyi yapmıştım vicdanım rahat ruhum yorgundu.
Yıllarım heybemde taşıdığım mücadele içinde geçmişti...
Elimde kalanlara baktım avucum da ben yerine siz vardı genelde,
Ben ise parmak uçlarımdan düşmeye yüz tuttuğunda sona gelmeye ramak kala dur dedim kendime !
Elimden gelen her şeyi yapmıştım her açıdan.
Bu saatten sonra akışına bırakmak gerekti
Hayatın yap boz oyunlarını, akıllıca ve kendimi biraz olsun düşünerek yol almak gerekiyordu.
Elbette alışkanlıklar vardı
Her ne kadar negatif etkilese de beni
Tek çarem bu alışkanlıklardan daha fazla beni bitirmeden sıyrılmak olduğunun bilincindeyim.
Kırgınlıklarla dolu olan geçmişimi artık onarmak uğraşmak istemiyorum yorgun düşen yüreğimde ,
Silmek gerekiyordu yeniden baştan başlamak için yanımda olmayanları
benim için sevmesini saymasını kıymet bilmeyenleri...
Ömür kısa zamanın ise hiç acıması yok ...!
Benim ise sabrım tükendi
Kaybedeceğim hiç bir şey yok artık...!
Oturdum bir köşeye, uzun uzun düşündüm..
Kendime acıdım. İnsan kendine acır mı ?
Ben acıdım...
Meğer ne çok ödün vermişim kendimden, başkalarının mutluluğu için..
Ne çok düşmüşüm dizlerimin üstüne,
Ne çok susmuşum, haklı olduğum halde..
Boşa geçip giden günlerin arkasından bakıyorum şimdi..
Aynada gördüğüm yüzü tanımaya çalışıyorum..
İnandığım güzel yalanlar için, kızıyorum kendime !
Dedim ya, ne yaptıysam kendime yapmışım..
Onlar vurmuş, ben Ölmüşüm !
Değişiyor insan, vallahi değişiyor
Mesela ben, öyle çok değiştim ki..
Bir kere bir selam verdiğime açmıyorum hemen, ne evimin ne gönlümün kapısını artık öyle
Emin olamıyorum kimseden kendim kadar.
İçimden geçeni söylemiyorum kırıldığımdan beri en yakınımdakilere, susmayı öğrendim istemesem de
Tatlı söze aldanmıyorum uzun zamandır, samimiyet konusunda epey yol almışlığım var
Kırdığım tabularım, kızdığım eski bir ben var bir de
Küskün de değilim kimseye, bu kadar iyiniyet vallahi fazlaydı kırılgan kalbime
Affedemediğim şeyler var elbette ama yine de teşekkür ederim gözümün açılmasında emeği geçenlere...
Kırıldım !
Herşey kadar, herkes kadar en az sen kadar...
Anlatamadığım duygulara,
Sen kokan cümlelere,
Ve seni hatırlatan şarkılara kırıldım..!
Yoruldum !
Herşey kadar, herkes kadar en az sen kadar...
Boş hayaller kurmaktan,
Kendimi avutmaktan,
Ve tek başına koşmaktan yoruldum..!
Korkuyorum !
Herşey kadar, herkes kadar en az sen kadar...
Yarınlardan, geç kalmaktan en çokta yaşayamamaktan korkuyorum..!
İyi kalpli olmanın, her daim iyilik yapmanın, iyi bir hayat sürmek için yeterli olduğunu sanırdım, yanılmışım.
Oysa, herkes üstüne düşeni yapınca güzelmiş hayat.!
Tek başına çırpınıp durdukça batmışım,
Üç kuruşluk insanları tepeme çıkardıkça kendim alçalmışım
Ah! çok geç aydım, zarardayım, pişmandayım..
Kolay değil bir kalbi kolayca değiştirmek, kötü biri olamam da ama,
Temkinliyim, dikkatliyim, tutuğum, yavaşım bundan sonra
Verdiğim kadarını almakta, attığım adımları saymakta ısrarlıyım
Canıma okuyanları dinlememekte, geri kalan ömrümü ziyan etmemekte kararlıyım..
Çünkü bazı kadınlar ,
yanlış yapmak ve yalnız kalmak arasında bir tercih yaparlar.
Adamına göre değil,
adabına göre..
Heveslerine göre değil,
hislerine göre karar verirler..
Sahte bir mutluluk yerine,
sade bir yalnızlığı tercih ederler..
İşte bu yüzden bazı kadınlar,
sınırlarını kendilerinin çizdiği,
gizli ve gizemli bir ülkede yaşarlar..
Zorunlu olduklarından değil,
gururlu olduklarından..
Ve yerlerini sadece,
sabırlı ve yürekli olduğuna inandıkları,
bir erkeğe söylerler...
Artık hiçbir şey eskisi gibi değil.
Ben de öyle.
Çok dikkat etmiyorum uzun süredir kendime.
Kılığıma kıyafetime...
Çorapsız da basıyorum artık yere.
Eskisi gibi de korkutmuyor beni ne grip ne nezle.
Nâne limonun iyi gelmediği daha büyük sıkıntılarım var herkes gibi benim de.
Takılmıyorum artık şu her kış ve bahar şişen bademciklerime.
Çok sıcak ya da soğuk şeyler yiyip içmem, hepsi hepsi birkaç gün gene.
Olur biter
Geçer gider.
Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var.
Olup bitmeyen,
Geçip gitmeyen.
Zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama...
Çokta takılmıyorum artık bu uyku konusuna,
Uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana...
Hangi yana dönsem,
Yarım kalmış düşlerim...
Meydanlarda arama beni
Kuytularda bulursun yar
Ben hep böyle
Dilsiz bir çığlığım
Avazım çıktığı kadar
Susuyorum yar..
Hep bir yerlere, bir şeylere yetişme telaşındasınız değil mi?
Hiç vaktiniz yok; "Fast live", "Fast food", "Fast music", "Fast love"...
Dikte ettirilen "yükselen değerler", "in" ler, "out" lar...
Buna benzer bir odada, şanslıysanız gökyüzünü görebilen bir pencere ardında bitecek hepsi.
Dostluğu klavyelerinde, yaşamı monitörlerinde arayanlar, Size sesleniyorum!
Hangi tuş daha etkilidir ki sıcacık bir gülüşten ya da hangi program verebilir bir ağaç gölgesinde uyumanın keyfini?
Copy-paste yapabilir misiniz dalgaların sahille buluşmasını?
İçinizi ısıtan gün ışığını gönderebilir misiniz maille arkadaşlarınıza?
Sevgiyi tuşlarla mı yazarsınız?
Öpüşmek için hangi tuşlara basmak gerekir?
Ya da geri dönüşüm kutusunda saklanabilir mi kaybolan zaman?
Doğayı bilgisayarlarına döşeyenler, neden görmezsiniz bahçedeki akasyanın tomurcuklandığını?
Ve ıslak toprak kokusu var mıdır dosyalarınız arasında?
Koklamak, duymak, dokunmak yok mu yaşam skalanızda?
Bilgi toplumu oldunuz da, duygu toplumu olmanıza megabaytlarınız mı yetmiyor?"
Olmam gereken” yerlerim mi var benim?
“Olması gereken”lerden vazgeçemez miyim?
Valizlerim mi küstü yollara?
Yoksa onları kararsız bir anımda mı çaldırdım zamana?
Aklım sussa, içim konuşsa biraz da…
Aklım gitse ve ben unutsam onu bir yerlerde,
bir daha bulamasam asla.
O zaman nereye varırdı acaba yollarım?
.jpg)
