Engelli Çocuğu Olan Anne Ve Sorunları.?

F

Fırtına

Guest

• Şub 28, 2011

• #1

çocuğunun doğumundan ölümüne kadar tüm bakımını üstelenen insandır. savaştığı yüzlerce şey varken, aklında hep aynı soru işaretiyle yaşar. ''ben ölünce bu çocuğa kim bakacak..?!''

engelli çocuğu olan anne çalışıyorsa işinden ayrılır. çoğunlukla sosyal yaşamı sıfırlanır. çünkü bebeğinin normal bebeklere göre daha fazla ilgi ve bakıma ihtiyacı vardır. çoğunlukla eşinin ailesi tarafından dışlanır. ona kusurlu kadın muamelesi yapılır. engelli çocuğu olan anneye, ilk önce eşi sırt çevirir. anne fakir bir ailenin üyesi ise çocuğunun öz bakımını bile yeterince yapamaz. zorluklar yaşar. psikolojik olarak yalnız bırakılmanın, suçlanmanın getirileriyle depresif bir ruh halinde dolaşır.

türkiye'de engelli annesi olmak yaşamın dişlileriyle tek başına savaşmaktır. bazen eşini bile kaybeder. anne, maddi zorunluluklar bir yana danışacağı bir kurumun olup olmadığını bile bilmez. türkiye'de engelli annesi; dişiliği sorgulanan, kadınlığı suçlanan, psikiyatrik ilaçlara doğru yönlendirilen, çoğu zaman çareyi Allah'a sığınmakta bulan insandır.

sizce başka ne tür sorunlar yaşar engelli çocuk anneleri..?!

 

DÜŞ GEZGİNİ

Üye

Üye

Katılım

May 19, 2010

Mesajlar

240

Tepkime Puanı

0

Puanları

0

• Mar 1, 2011

• #2

Bunun altında yatan sebep 'engelli olmanın/doğmanın' hala lanet bir şeymiş tanrının bir cezası gibi algılanıyor olmasından kaynaklanıyor olsa gerek. Tabi birde engelli çocuk doğurdu diye sürekli kadına yüklenilmeside ayrı bir mesele. sanki çocuğu tek başına yapmış gibi.

 

F

Fırtına

Guest

• Mar 1, 2011

• #3

Tarihsel Süreçte Sakat Ayrımcılığı

bu yazıyı eklemeden geçemedim..

gerek ortaçağ avrupa sı gerekse yakın tarihimize bakıldığında “sakatlara karşı adı konulmamış bir savaşın” açıldığını söylemekte bir beis görmüyorum. adı konulmamış bu savaş kimi zaman bir sakat katliamı, kimi zaman kısırlaştırma, kimi zaman toplumdan izole ederek onları görünmez kılmaya çalışmıştır.

katılıyorum.. bu ''ayrımcılık, adı konulmamış savaş'' günümüzde biraz modernize edilmiş.. sakat'a bakışta pek bir değişiklik yok yani..!!!

özge'ye hamileyken günde 5-6 adet sigara içiyordum.. 9 ay boyunca her akşam ''O çocuk bir sakat doğsun ben sana sorarım..'' sözlerine maruz kaldım.. ve O çocuk sakat doğdu.. yaşaması istenmedi, ölmesi istendi..!!! ..ve sık sık O çocuk sakat doğduğu için ben suçlandım.. benim yüzümden sakat olmuştu.. sigara içtiğim için..!!! ..ve O çocuğa ''sen annenin yüzünden sakat oldun, annen sigara içtiği için sen sakat doğdun..'' dediler.. O çocuk sakatlığını kabullenmek istemediği zaman hep beni suçladı.. ''senin yüzünden bu haldeyim, sen sigara içtiğin için ben sakat oldum..'' dedi..

evet, sakatlık lanet ve tanrı'nın cezası gibi algılandı/algılanıyor..

özge yeni doğmuştu.. bir gün biriyle ufak bir tartışma yaşadım.. bana ''Allah belanı versin..'' ve ''zaten vermiş..'' dedi..!!! sakat çocuğum bana verilmiş bir ''bela..'' idi.. engelsiz insanların düşüncesi bu yönde..!!! ve o günlerde ara ara düşünürdüm.. ''gerçekten ben bir hata mı yapmıştım da, çocuğum sakat olmuştu..?!'' bazen kendimi suçlardım.. ama düşündüğümde, o kadar da kötü bir insan değildim.. ki, nice kötü insanlar vardı, (ben onların yanında melek sayılırım..) sakat olmayan çocukları olurdu..

bir zaman sonra kendimi suçlamaktan vazgeçtim.. kendini bilmez insanların bana psikolojik baskı yapmasına izin vermedim..