Hayallerime Uçuyorum

Öykünün Adı: HAYALLERİME UÇUYORUM

Yazar: SEDA CERAN

Yazarın Özgeçmişi:

ADIM SEDA SOYADIM CERAN.17 YAŞINDAYIM. MESLEK LİSESİ ÖĞRENSİYİM. KONYA MERKEZDE YAŞIYORDUM 3 YIL ÖNCE KONYANIN İLÇESİ OLAN BEYŞEHİR’E TAŞINDIM VE HALA BEYŞEHİRDE YAŞIYORUM.REHABİLİTASYON MERKEZİNDE GEÇEN YIL STAJ YAPTIM O GÜNDEN SONRA ENGELLİLERE BAKIŞ AÇIM DEĞİŞTİ. YOLDA GÖRDÜĞÜMDE HEP ACIYARAK BAKARDIM AMA STAJ YAPTIĞIM ZAMAN ONLARINDA BİRŞEYLER YAPABİLECEĞİNE GÖZLERİMLE ŞAHİT OLDUM.İNSANLARIN ÇOĞU ENGELLİ OLAN KİŞİLERİ GÖRMEZDEN GELİYOR TÜM ÇABALARIM BİR KİŞİ BİLE OLSA DÜŞÜNCELERİNİ KIRMAK ONLARINDA BİRŞEYLERİ BAŞARDIĞI KABUL ETTİRMEK.STAJ YAPTIĞIM İLK ZAMANLAR BANA ZARAR VERECEKLER DİYE KORKMUŞTUM AMA BİRAZ ZAMAN GEÇİRİNCE BİR BEBEK KADAR MASUM OLDUKLARINI ÖĞRENDİM.KALBİNDE ENGEL OLAN İNSANLAR DIŞLANMAZKEN BEDENİNDE ENGEL OLAN İNSANLARIN DIŞLANMASI BENİ ÜZÜYOR.
KATILDIĞIM BİR YARIŞMADA UĞRADIĞIM HAKSIZLIKTAN DOLAYI BİR SÜREDİR YAZI ŞİİR YAZMIYORDUM.İNTERNETE ÖYKÜ YARIŞMASINI GÖRDÜM.STAJ AKLIMA GELDİ VE BİR ÖYKÜ YAZABİLECEĞİMİ DÜŞÜNDÜM.BİR HAFTA SÜRESİNDE YAZDIM.YARIŞMAYI KAZANMAYI İSTİYORUM.BENDEN DAHA İYİ YAZAN OLURSA KAYBETTİĞİME ASLA ÜZÜLMEM.
İLK DEFA ÖZ GEÇMİŞİMİ YAZIYORUM.SANIRIM SADECE DÜŞÜNCELERİMİ YAZMIŞ OLDUM.

HAYALLERİME UÇUYORUM adlı öyküden kısa bir bölüm:
Güneşin sadece karanlıklarının vurduğu şehir.Renklerin tüm hüzünleri ile buluştuğu nokta.Yavaş yavaş adımlarla acının hissedilebileceği tek adres Sitem sokağı.Sarının en kirli tonu ile boyanmış ev. Çocukluğun ne olduğunu bilmeden genç kızlığa adım attı Gülnur.İsminin güzelliği ile kendi güzelliği fark edilmiyordu.Kızıl saçları, dalda dalga yüzüne dokunuyordu.Tüm baharları kıskandıracak yeşil gözlerinde üzüntüleri saklıydı. Pencere’den gökyüzünü seyrederken kazayı düşünüyordu.Daha 40 gün oldu babasını kaybedeli.Hayat o kadar acımasızca aldı ki babasını yanlarından sanki dünya durdu.Akşam yemeğine beklerken ölüm haberi geldi.Polis eve “Murat YILDIRIM”ın evi mi? diye sordu.Ardından dilinden dökülen sözcükler tüm hüznü ikiye üçe değil milyonlara katladı.Acı,keder,hüzün…Annesi ne yapabilirdi ki? Tek başına kaldığına mı yansın yada biri sakat iki çocukla nasıl yaşamaya çalışacağına mı?Zaman önemini kaybetti. Ağıtlar, durdurulamaz gözyaşları artık yaşamak acıydı onlar için.Eteğine damlayan ılık gözyaşları ile kendine geldi Gülnur. Kendini suçlu hissediyordu.Annesine,babasına ve kardeşine sadece dert, üzüntü vermişti. Çaresizti ve çaresizliğin ne demek olduğunu çok iyi biliyordu.En basit şeyler; su içmek, yemek yemek ve tuvalete gitmek için bile birine ihtiyacı vardı.Tek başına yaşamak diye birşey olmayacaktı.Hayatının hepsi tek bir adım atmaya bağlıydı ama o adım hiçbir zaman gerçekleşmeyecekti.Sokakta yürümek,koşarak annesine sarılmak, mağzaya gidip kıyafetler almak istiyordu.İnsanlar kıymet bilmiyordu.Hergün yürüdüğü için kızan,annesinin ekmek almaya gönderdiği çocuklar ne kadar da şanslıydı.Gülnur düşüncelerinden saatin zili ile ayrıldı. İlaç vakti geldi.Astım hastalığı vardı.Nefes almak için bile ilaçlara ihtiyacı vardı. DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN